SINGAPORE

jaar oud, we willen graag nog wel een tijd voortgaan voor de
zaak van de Meester. Na de laatste turbulente weken rustten
wij wat uit in een bergdorp in Noord-Sumatra. Toen enkele
predikers in het TobaBatakgebied dit hoorden kwam een
delegatie helemaal uit Tarutung om mij uit te nodigen terug te
gaan naar deze gebieden. Eén van de mannen had een stapeltje
groene schriften bij zich waarin hij de namen verzameld had
van degenen die wachtten om door mij in het Tobameer
gedoopt te worden, hij had er over de tweeduizend. Al vier
jaren wachtten deze mensen, zij willen niet door anderen
worden gedoopt, zo spraken ze af. Ik herinnerde mij dat de
mensen die destijds in de opwekking van Naingollan op
Samosir bekeerd waren, afgesproken hadden dat ik ze zou
dopen, niemand anders. Al jaren vraagt men mij telkens weer
om te komen voor deze plechtigheid, maar ik kan dat nooit
alleen doen, ik heb zeker 50 predikers nodig om mij daarbij te
helpen. Telkens weer adviseerde ik de leiders om toch de
plaatselijke predikers te vragen hen te dopen, maar ze blijven
halsstarrig geloven dat ik dat moest doen. Toen ik in een kring
van zendelingen en evangelisten in Amerika dit eens vertelde,
zeiden zij met een groot team te zullen overvliegen om te
helpen, zij zouden zelf alle kosten dragen. Ook br. Mei Tari
beloofde daar aanwezig te zijn. Een televisieteam uit
Nederland zou dit filmen. Ik vroeg het de Heer, Hij zei mij dat
ik terug moest naar Singapore, daar was mijn werk nog niet
gereed. In Singapore maakten wij kennis met de familie Chen,
een vooraanstaand architect en zijn gezin, vrienden van KC en
Ling. Zij bewoonden een zeer luxueuze villa met een
prachtige tuin en zwembad. Wij dineerden daar en zaten
daarna in de tuin. Daar sprak ik over de Persoon van Jezus.
Het was zo stil die maanbeschenen avond, de Geest woei om
ons. Daar vroeg ik de aanwezigen of zij hun hart aan Jezus
wilden geven, Hem aanvaarden als hun persoonlijke Heiland
64