Strategische drugsanalyse - Vier Amsterdamse scenes - Veiligheid

Gemeente Amsterdam2 Centrum: Het Wallengebied2.1 Typering en historie drugsscene 8a. Het Wallengebied is dé drugsscene van Amsterdam: het is de oudste en de meestbekende, ook tot ver in Europa en daarbuiten. Dit is ook meteen één van de problemen bijde ordehandhaving in het gebied: met name buitenlanders houden er soms vreemdeideeën op na over wat allemaal wel niet zou moeten kunnen en mogen in Amsterdam.Illustratief is de extra slordig geklede rugzaktoerist uit Italië die, met een via googleopgezochte en geprinte coffeeshopgids van het Amsterdamse centrum in de hand, opzoek gaat naar deze shops, met de bedoeling ook wat harddrugs te kopen. Eenonderzoeker zag dat twee van hen al een stevige waarschuwing van een agent te pakkenhadden voordat ze Stationseiland hadden verlaten. Het kopen van harddrugs in de goedlopende coffeeshops kunnen ze ook al vergeten en de kans dat ze op straat nepdopekopen is groot. Toch blijft de aantrekkingkracht van het stadscentrum op ‘in drugs enaanverwante zaken geïnteresseerde toeristen’ groot vanwege haar volstrekt uniekekarakter. Waar ter wereld kan men immers op zo weinig vierkante meter terecht voorzoveel quasi-legaal vertier? Het Wallengebied is voor toeristen een openluchtmuseumgevuld met raamprostituees, seksshops, stripclubs, homohoreca, cafés en natuurlijkcoffeeshops. Straatdealers zetten in dit gebied hun (nep)koopwaar af aan toeristen enstraatjunks hosselen buitenlanders voor hun roes. Dit neemt niet weg dat het sight seeingterrein heeft gewonnen en dat het aantal echte harddrugstoeristen – dat wil zeggenbuitenlanders die komen om harddrugs te kopen en te gebruiken – sterk is afgenomen,ook al dirigeren taxichauffeurs en hosselende verslaafden jaarlijks nog vele toeristen naardealers. De situatie in het Wallengebied is echter enorm verbeterd ten opzichte van dehoogtijjaren op de Zeedijk en omgeving.b. Want hoe erg was het ooit ook al weer en waarom is er zoveel ten goedeveranderd? We zijn blij dat we videomateriaal hebben gezien van de situatie halverwegede jaren tachtig. In volstrekt verpauperde straten maakten dealers en verslaafden dedienst uit: ongeveer een decennium nadat harddrugs, in het bijzonder heroïne, populairwaren geworden. Er was destijds veel minder drugshulpverlening en het water liep depolitie over de schoenen: het was ‘dweilen met de kraan open’ en ‘het puin van hetbestuur opruimen’. Het Wallengebied was simpelweg een no go area. Politie en deresterende bewoners (waarvan ‘Tante Aal’, die er nog altijd woont, het icoon is geworden)pikten dit niet en vonden gehoor bij de toenmalige burgemeester: de situatie wasregelrecht ontoelaatbaar voor bestuurders die écht wilden besturen en voor politiemensendie werk wilden maken van daadwerkelijke handhaving. Er zijn destijds drie parallelletrajecten gestart die in zekere zin tot op de dag van vandaag doorlopen.Ten eerste werd de politie-inzet opgevoerd en trad zij strenger op. Zij deed dit op basisvan het zogeheten Dijkverbod: optreden met de lange wapenstok (“Opjagen, elke junk dievertrok was winst”) en met de politie te paard (“Op voetbalsupporters na schrikt dat8 We hebben de eerste twee paragrafen samengevoegd voor het centrum omdat juist de historie zo typerend is.10