De Grote Strijd tussen Christus en Satan door E. G. White

deed de gelofte, dat hij zich “getrouw aan het evangelie zou vasthouden, en zijn geloof met
vrijmoedigheid zou belijden, zelfs al zou hij geroepen worden, om zijn getuigenis met zijn bloed
te bezegelen.”
Toen hij opnieuw in de tegenwoordigheid van de Rijksdag geleid werd, droeg zijn gelaat
geen spoor van angst of ver-legenheid. Kalm en vredig, en toch verheven, moedig en edel, stond
hij als Gods getuige onder de groten van de aarde. De keizerlike beambte eiste nu te horen wat zijn
besluit was, en of hij zijn leerstellingen wenste te herroepen. Luther gaf zijn antwoord op
onderworpen en nederige toon, zonder heftigheid of drift. Hij gedroeg zich stil en eerbiedig; toch
openbaarde hij een vertrouwen en een vreugde, waarover de vergadering zich verwonderde.
“Doorluchtigste keizer, hoogedele vorsten, genadigste lieren,” sprak Luther, “ik verschijn heden
v——r u volgens het bevel, me gisteren gegeven; en bij de barmhartigheid Gods smeek ik Uw
Majesteit en uw doorluchtige hoog- heden, met goedwilligheid te willen luisteren naar de
verdediging van een zaak, waarvan ik me overtuigd houd, dat hij rechtvaardig is en goed. Indien
ik me door onwetendheid niet zou houden aan de gebruiken en passende regelen van het hof,
verzoek ik dat me zulks vergeven worde; want ik ben niet grootgebracht in de paleizen van
koningen, maar in de afzondering van een klooster.”
Daarna tot de vraag komende, zei hij, dat zijn werken niet alle hetzelfde karakter droegen.
In sommige had hij gehandeld over geloof en goede werken, en zelfs zijn vijanden verklaarden dat
die niet alleen schadeloos, maar nuttig waren. Die te herroepen, zou waarheden veroordelen zijn,
welke alle partijen beleden. De tweede soort bestond uit geschriften, die het bederf en de
misbruiken van het pausdom aan het licht stelden. Die te herroepen, zou zijn de tirannie van Rome
te versterken, en een wijdere deur te openen voor vele en grote goddeloosheden. In de derde soort
boeken had hij personen aangevallen, die bestaande misbruiken hadden verdedigd. Wat deze betrof,
moest hij vrijuit toegeven, dat hij heftiger was geweest, dan hem paste. Hij beweerde geenszins
zonder fouten te zijn; maar zelfs deze boeken kon hij niet herroepen, want zulk een handelwijze
zou de vijanden van de waarheid slechts te stouter maken, en ze zouden er voordeel uit trekken,
door Gods volk met nog groter wreedheid te verdrukken.
“Maar daar ik slechts een mens ben, en niet God,” vervolgde hij, “zo zal ik me verdedigen,
gelijk Christus gedaan heeft, die zei: ‘Indien Ik kwalik gesproken heb, betuig van het kwade.’ Bij
de genade Gods bezweer ik u, doorluchtigste keizer, en u, hoogverheven vorsten, en edelen uit
iedere stand, om me uit de geschriften van de profeten en apostelen te be-wijzen, dat ik gedwaald
heb. Zo spoedig ik hiervan overtuigd zal zijn, zal ik onmiddellik al mijn dwalingen herroepen, en
de eerste zijn om mijn boeken in het vuur te werpen.
115