De Grote Strijd tussen Christus en Satan door E. G. White

moest de verschrikking van een grote duisternis vallen, wanneer Hij Zijn ziel stellen zou tot een
offer voor de zonde. Toch was het niet de beschouwing van die tonelen, welke een schaduw op
Hem wierp in deze vreugdevolle ure. Geen voorgevoel van Zijn eigen bovenmenselike zielsangst
drukte die onzelfzuchtige geest. Hij weende over de gedoemde duizendtallen van Jeruzalem,—
over de blindheid en onboetvaardigheid van hen, voor wie Hij gekomen was om hen te zegenen
en te redden.
De geschiedenis van Gods biezondere gunst en bewarende zorg, gedurende meer dan
duizend jaren aan het uitverkoren volk bewezen, lag open voor Jezus’ oog. Daar was de berg Moria,
waar de zoon der belofte als een gewillig slachtoffer op het altaar was gebonden,— tot
voorafschaduwing van het offer van de Zoon van God. Daar was het verbond des zegens, de
heerlike Messiasbelofte, aan de vader der gelovigen bevestigd. Daar hadden de vlammen van het
offer, ten hemel stijgende van de dorsvloer van Ornan, het zwaard van de verwoestende engel
afgekeerdm —een passend beeld van het offer van de Heiland en Zijn tussentreden ten behoeve
van de schuldige mensheid. Jeruzalem was méér dan de ganse aarde door God geëerd geworden.
De Heer had “Zion verkoren”, Hij had “het begeerd tot Zijn woonplaats”.2 Daar hadden heilige
profeten eeuwen lang hun waarschuwende boodschap geuit.
Dáár hadden priesters hun wierookvaten gezwaaid, en was de wierookwolk met de gebeden
van de aanbidders tot God opgestegen. Dáár was dageliks het bloed van de lammeren opgeofferd,
heenwijzende op het Lam Gods. Dáár had Jehova Zijn tegenwoordigheid geopenbaard in de wolk
der heerlikheid boven het verzoendeksel. Daar rustte de voet van die geheimzinnige ladder, die de
hemel met de aarde verbond, — die ladder, waarop Gods engelen af- en opklommen, en die de
wereld de weg naar het heilige der heiligen opende. Was Israël als volk aan God getrouw gebleven,
Jeruzalem, als Gods uitverkorene, zou eeuwig zijn blijven staan. Maar de geschiedenis van dat
uitverkoren volk was een aaneenschakeling van afkerigheid en opstand. Ze hadden de genade des
hemels weerstaan, hun voorrechten misbruikt, en de hun geschonken gelegenheden
veronachtzaamd.
Ofschoon Israël had “gespot met de boden Gods, Zijn woorden had veracht, en zij
zichzelven verleidden tegen zijn profeten”5 had Hij Zich toch aan hen geopenbaard “als de Here
God, barmhartig en genadig, lankmoedig en groot van weldadigheid en waarheid;”
niettegenstaande herhaaldelike verwerping, was Zijn barmhartigheid blijven pleiten. Met meer
medelijdende liefde dan die van een vader voor zijn zoon, had God tot hen gezonden “door de
hand van Zijn boden, vroeg op zijnde om die te zenden; want Hij verschoonde Zijn volk en Zijn
6