De Grote Strijd tussen Christus en Satan door E. G. White

Satans leugenachtige beschuldigingen tegen het karakter en de regering Gods traden in hun
ware licht te voorschijn. Hij had God beschuldigd van alleen verheffing te zoeken door
onderwerping en gehoorzaamheid van Zijn schepselen te eisen, en had verklaard, dat de Schepper
geen zelfverloochening beoefende, en geen offer bracht, terwijl hij zelfverloochening van alle
andere wezens verlangde. Nu bleek, dat de Heerser van het heelal het grootste offer gebracht had,
dat liefde kon brengen voor de redding van een gevallen en zondig geslacht; want “God was in
Christus de wereld met zichzelf verzoenende.”1 En evenzo bleek het, dat terwijl Lucifer door zijn
verlangen naar eer en oppermacht de deur geopend had voor zonde, Christus zich had vernederd
en gehoorzaam geworden was tot de dood toe, om de zonde te niet te doen.
God had Zijn afschuw van de beginselen van rebellie bewezen. De gehele hemel zag Zijn
rechtvaardigheid geopenbaard, zowel in de veroordeling van Satan als in de verlossing van de
mens. Lucifer had verklaard, dat indien Gods wet onveranderlik was, en de straf erop niet kon vrijgescholden
worden, iedere overtreder dan voor eeuwig van de gunst van de Schepper verstoken
was. Hij had beweerd, dat het zondige mensegeslacht reddeloos, en daarom zijn rechtmatige prooi
was. Maar de dood van Christus was een argument ten gunste van de mens, dat niet
omvergeworpen kon worden. De straf van de wet viel op Hem, die Gode gelijk stond, en aan de
mens stond het vrij, de gerechtigheid van Christus aan te nemen, en door een leven van
boetedoening en vernedering te overwinnen, gelijk de Zoon van God gezegevierd had over Satans
macht. Aldus is God 2 Kor. 5:19. rechtvaardig, en tegelijkertijd de rechtvaardigmaker van allen,
die in Jezus geloven.
Maar het was niet alleen om de verlossing van de mens te bewerken, dat Christus naar de
aarde kwam om te lijden en te sterven. Hij kwam om de wet te verhogen en te ver- heerliken. Niet
alleen opdat de bewoners van deze wereld de wet zouden beschouwen, gelijk die beschouwd
behoort te worden; maar om aan al de werelden in het heelal te bewijzen, dat Gods wet
onveranderlik is. Indien de eisen ervan te niet gedaan hadden kunnen worden, zou de Zoon van
God Zijn leven niet hebben behoeven af te leggen om verzoening te doen voor de overtreding van
die wet. De dood van Christus bewijst daarom, dat de wet onveranderlik is. En het offer, waartoe
oneindige liefde de Vader en de Zoon dreef, opdat zondaren gered zouden worden, toont aan het
ganse heelal — en niets minder dan dit verzoeningsplan zou er voldoende voor geweest zijn —
dat rechtvaardigheid en barmhartigheid het fondament zijn van de wet en de regering van God.
In de laatste voltrekking van het oordeel zal er uitkomen, dat er geen oorzaak voor zonde
bestaat. Wanneer de Rechter van de ganse aarde aan Satan vragen zal: “Waarom zijt ge tegen Mij
opgestaan, en hebt Me beroofd van de onderdanen van Mijn koninkrijk?” dan zal de bewerker van
383