De Grote Strijd tussen Christus en Satan door E. G. White

De fanatieke leraren lieten zich door indrukken beheersen, en hielden iedere gedachte en
gemoedsaandrang voor de stem van God; vandaar dat ze tot uitersten vervielen. Sommigen zelfs
verbrandden hun Bijbels, uitroepende: “De letter doodt, maar de Geest maakt levend.” Münzers
leer streelde de zucht van de mensen naar het wonderbaarlike, en gaf tegelijkertijd voedsel aan hun
trots, door menselike denkbeelden en meningen eigenlik boven het Woord Gods te stellen. Zijn
leerstellingen werden door duizenden aangenomen. Al spoedig verklaarde hij zich tegen allle orde
in de openbare godsdienst, en predikte, dat gehoorzaamheid aan vorsten te bewijzen, was te
trachten, God en Belial samen te dienen. De gemoederen van het volk, die reeds begonnen waren,
het juk van het pausdom af te schudden, werden eveneens onge-duldig onder de beperkingen,
welke de burgerlike overheid hun oplegde. Münzers revolutionaire leer, die aanspraak maakte op
Goddelike bekrachtiging, leidde hen er toe om zich van alle gezag los te scheuren, en aan hun
vooroordelen en hartstochten de vrije teugel te vieren. De vreselikste tonelen van muiterij en strijd
volgden, en Duitschlands velden werden met bloed gedrenkt.
De zielsangst, waardoor Luther lang voorheen te Erfurt gefolterd werd, drukte hem tans
met dubbele kracht terneder, nu hij zag, dat de gevolgen van het fanatisme aan de Hervorming ten
laste werden gelegd. De Roomse vorsten verklaarden — en velen waren bereid om geloof te slaan
aan de bewering — dat de opstand het passende gevolg was van Luthers leer. Het kon wel niet
anders of deze besehuldiging, lioewel zonder enige grond, moest de hervormer veel smart
veroorzaken. Dat de zaak der waarheid zo onteerd zou worden, dat hij op gelijke lijn werd gesteld
met het laagste fanatisme, scheen meer, dan hij kon dragen. Aan de andere kant haatten de hoofden
van de opstand Luther, omdat hij zich niet alleen tegen hun leer verzette, en hun aanspraak op
Goddelike ingeving ontkende, maar hen zelfs rebellen tegen de burgerlike overheid genoemd had.
Uit weerwraak heetten ze hem een lage veinzaard. Hij scheen de vijandschap van vorsten zowel
als die van het volk op zich geladen te hebben.
De Roomsgezinden juichten, verwachtende de spoedige val van de Hervorming te zullen
aansehouwen; en legden Luther zelfs de dwalingen ten laste, welke hij op het ijverigst had trachten
te verbeteren. De dweepzieke partij, door zonder grond te beweren van met grote
onrechtvaardigheid behandeld te zijn, slaagde erin oin zich van de toegenegenheid van een grote
menigte van het volk te verzekeren, en, gelijk dikwels het geval is met personen, die zich aan de
verkeerde kant scharen, begon men hen voor martelaren te houden. Zo wer- den zij, die alle
kraehten inspanden om de Hervorming tegen te werken, beklaagd en geroemd als de slachtoffers
van wreed- lieid en tirannie. Dit was het wTerk van Satan, ingegeven door dezelfde geest van
opstand, die zich het eerst in de hemel had , geopenbaard.
141