De Grote Strijd tussen Christus en Satan door E. G. White

woning.”7 Toen vermaning, bede en bestraffing zonder uitwerking bleven, zond Hij hun de beste
gift des hemels, ja, schonk hun de gehele hemel in die éne Gift.
Gods Zoon werd zelf gezonden om met de onboetvaardige stad te pleiten. Het was Christus,
die Israël uit Egypte had gebracht als een goede wijnstok. Zijn eigen hand had de heidenen v——
r hen uitgedreven. Hij had hen geplant op een “vette heuvel.” Door Zijn zorgende hoede was de
wijngaard omtuind geworden. Zijn dienstknechten waren uitgezonden om hem te onderhouden.
“Wat is er meer te doen aan Mijn wijngaard,” zo riep Hij uit, “hetwelk Ik aan hem niet gedaan
heb?” Doch toen Hij verwachtte “dat hij goede druiven voortbrengen zou, heeft hij stinkende
vruchten voortgebracht,” en toch kwam Hij, nog vol verlangen om vrucht te vinden, in eigen
persoon naar Zijn wijngaard, ten einde te zien, of Hij hem misschien nog voor ondergang zou
kunnen bewaren. Hij groef om Zijn wijnstok; Hij snoeide en verzorgde hem. Hij was onvermoeid
in Zijn pogingen om deze wijnstok, die Hijzelf geplant had, te redden.
Drie jaren lang was de Heer van licht en heerlikheid onder Zijn volk in- en uitgegaan. “Hij
ging het land door goed doende”, “genezende allen, die van de duivel overweldigd waren”,
helende de gebrokenen van hart, aan de gebondenen opening van de gevangenis uitroepende,
blinden het gezicht terug gevende, kreupelen in staat stellende om te wandelen en doven om te
horen, melaatsen reinigende, doden opwekkende, en aan de armen het evangelie verkondigende.
Tot alle klassen zonder onderscheid werd de genadige roepstem gericht: “Komt herwaarts tot Mij,
allen, die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven.”
Ofschoon Hem kwaad voor goed vergolden werd, en haat voor Zijn liefde,5 volhardde Hij
standvastig in Zijn zending van barmhartigheid. Zij, die Zijn genade zochten, werden nooit
teruggewezen. Als een zwerveling zonder tehuis, met smaad en armoede tot Zijn dageliks deel,
leefde Hij slechts om te voorzien in de behoeften van de mensen, hun lijden te verzachten, en met
hen te pleiten, dat zij de gift van het eeuwige leven zouden aannemen. De golven van genade,]
welke op deze hardnekkige harten afsloegen, rolden terug met een nog sterker vloed van
medelijdende, onuitsprekelike liefde. Maar Israël had zich af gekeerd van zijn beste vriend en
enige helper. Het pleiten van Zijn liefde was veracht geworden; Zijn raadgevingen waren
verworpen, Zijn waarschuwingen bespot.
De ure van hoop en genade was snel aan het voorbijgaan; de beker van Gods lang
weerhouden toorn was bijna vol. De wolken, die zich gedurende eeuwen van afval en opstand
hadden samengepakt, waren nu zwart van onheilen, en stonden weldra los te breken over een
schuldig volk; en Hij, die alleen in staat was, hen te redden van hun naderende ondergang, was
7