De Grote Strijd tussen Christus en Satan door E. G. White

Baxter, Flavel, Alleine, en andere mannen van talent, opvoeding en diepe, christelike
bevindingen stonden op als wakkere verdedigers van het geloof, dat eenmaal aan de heiligen
overgeleverd was. Het werk, dat die mannen gedaan hebben, verbannen en vogelvrij verklaard
door de bevelhebbers van deze wereld, kan nooit te niet gedaan worden. Flavels “Levensfontein”
en “Werking der Genade” hebben duizenden geleerd, hoe ze aan Christus de bewaring van hun
zielen kon- den toevertrouwen. Baxters “Hervormde Predikant” heeft zich een zegen bewezen voor
velen, die een herlevendiging begeren van het werk van God, en zijn “Eeuwige Rust der Heiligen”
heeft zijn werk gedaan tot leiding van zielen naar die ruste, “die er overblijft voor het volk van
God.”
Honderd jaren daarna, in een tijd van grote geestelike duisternis, stonden Whitefield en de
Wesleys op als lichtdragers voor God.
Onder het bestuur van de gevestigde kerk was het Engelse volk tot een staat van
godsdienstige achteruitgang vervallen, die zich nauweliks van het heidendom onderscheiden liet.
Natuurgodsdienst was de geliefde studie van de geesteliken geworden, en sloot het grootste
gedeelte van hun godgeleerdheid in. De hogere klassen smaalden op vroomheid, en waren er trots
op, dat ze stonden boven wat ze dweperij noemden. De lagere klassen waren schrikkelik onwetend,
en overgegeven aan ondeugd, terwijl de kerk niet langer moed of geloof had, om de vertreden zaak
van de waarheid nog te stutten.
De grote leerstelling van de rechtvaardiging door het geloof, die Luther zo duidelik
gepredikt had, was bijna geheel uit het oog verloren; en het Roomse beginsel van zich op goede
werken te verlaten om zalig te worden, had de plaats ervan ingenomen. Whitefield en de Wesleys,
die leden waren van de gevestigde kerk, waren ernstig in hun zoeken naar de gunst Gods, en die
moest, zo hadden ze geleerd, verkregen worden door een rechtvaardige wandel en nakoming van
godsdienstige instellingen.
Toen Charles Wesley op zekere tijd ziek werd, en meende, dat zijn einde nabij was, werd
hem gevraagd, waarop hij zijn hoop op het eeuwige leven grondde. Zijn antwoord was: “Ik heb
mijn uiterste best gedaan om God te dienen.” Daar de vriend, die hem de vraag gedaan had, niet
geheel en al tevreden scheen met zijn antwoord, dacht Wesley: “Hoe, zijn mijn pogingen geen
voldoende grond van hoop? Wil hij mij mijn pogingen ontnemen? Ik heb niets anders om op te
vertrouwen.” Z— dicht was de duisternis, waarin de kerk was gehuld, de verzoening verbergende,
Christus Zijn glorie ontnemende, en de gedachten van de mensen wegleidende van hun enige hoop
op de zaligheid — het bloed van de gekruiste Verlosser.
190