De Grote Strijd tussen Christus en Satan door E. G. White

In de eerste helft van de vierde eeuw vaardigde keizer Konstantijn een bevel uit, waarbij
hij de Zondag tot een openbare feestdag door het gehele Romeinse rijk verhief. De dag van de zon
werd door zijn heidense onderdanen gevierd, en door de Christenen vereerd; en het was het streven
van de keizer, de tegenstrijdige belangen van heidendom en Christendom te verbinden. Hij werd
daartoe aangezet door de bisschoppen van de kerk, die, door eerzucht en dorst naar macht gedreven,
voorzagen, dat indien dezelfde dag door Christenen zowel als heidenen gevierd werd, het
Christendom door vele heidenen in naam zou worden aangenomen, en de macht en heerlikheid
van de kerk op die wijze verhoogd zouden worden. Terwijl veel godvrezende Christenen er
langzamerhand toe kwamen om de Zondag een zekere graad van heiligheid toe te kennen, hielden
zij echter nog steeds de ware Sabbat als de heilige dag des Heren, en vierden hem in
gehoorzaamheid aan het vierde gebod.
De aartsbedrieger had zijn werk nog niet voleindigd. Hij was vast besloten, de Christelike
wereld onder zijn banier te verzamelen, en er macht over uit te oefenen door zijn stedehouder, de
trotse bisschop, die zich uitgaf voor de vertegen- woordiger van Christus. En hij verkreeg zijn doel
door toedoen van halfbekeerde heidenen, eerzuchtige prelaten, en wereldsgezinde kerkleden. Van
tijd tot tijd werden er grote raadsvergaderingen belegd, waartoe de geesteliken uit alle delen van
de wereld bijeengeroepen werden. In bijna ieder zodanig koncilie werd de Sabbat, welke God had
ingesteld, wat verder verlaagd, en de Zondag naar dezelfde mate hoger verheven. Aldus kwam de
heidense feestdag ten slotte als een Goddelike instelling vereerd te worden, terwijl de Sabbat van
de Bijbel verklaard werd, een overblijfsel van de Joodse godsdienst te zijn, de vierders waarvan
vervloekt werden ver-klaard.
De grote afvallige was er in geslaagd, zich te verheffen boven alles “wat God genaamd of
als God vereerd wordt.”1 Hij had het gewaagd, het enige voorschrift van de heilige wet te
veranderen, dat het ganse mensegeslacht ten duidelikste wijst op de trouwe, levende God. Het
vierde gebod openbaart God als de Schepper van hemel en aarde, en onderscheidt Hem daardoor
van alle valse goden. Ter gedachtenis aan het werk van de schepping werd de zevende dag
ingesteld als rustdag voor de mens. Het doel daarvan was, de mens voortdurend te herinneren aan
de levende God, als de bron van het leven en voorwerp van verering en aanbidding. Satans streven
is, de mens af te wenden van zijn getrouwheid aan God en gehoorzaamheid aan Zijn wet; derhalve
keert hij zijn pogingen in het biezonder tegen dat gebod, hetwelk God als Schepper aanwijst.
De Protestanten beweren nu, dat de opstanding van Christus op Zondag die dag tot de
Sabbat van de Christenen heeft gemaakt. Er is echter geen schriftuurlik bewijs voor. Christus noch
Zijn apostelen hebben die dag zodanige eer bewezen. Het vieren van de Zondag als een Christelike
33