De Grote Strijd tussen Christus en Satan door E. G. White

gedeelte ervan met bedachtzaamheid voor aan degenen, wier harten open schenen te staan voor de
waarheid. Van moeders knie aan was de Waldenziese jongeling met dit doel voor ogen opgeleid;
ze verstonden hun werk, en deden het met getrouwheid. Er werden in deze inrichtingen van
onderwijs bekeerlingen gewonnen voor het ware geloof, en somtijds doortrokken de beginselen
ervan de gehele school, zonder dat de Roomse leiders, zelfs door het strikste onderzoek, ontdekken
konden, waar de zogenaamde verder- felike ketterij oorsprong nam.
De geest van Christus is een zendingsgeest. Het allereerste streven van het herboren hart is,
ook anderen tot de Heiland te leiden. Dat was de geest van de Vaudois Christenen. Ze gevoelden,
dat God hen tot meer riep, dan eenvoudig de waarheid in hun eigen kerken zuiver te bewaren; dat
er een ernstige verantwoordelikheid op hen rustte on hun licht te laten schijnen voor degenen, die
in duisternis zaten; en door de grote kracht van Gods Woord trachtten ze de slavernij te verbreken,
welke door Rome opgelegd werd. De Vaudois predikers werden als zendelingen opgeleid, en
elkeen, die het predikambt begeerde, moest eerst ondervinding opdoen als evangelist. Elkeen
moest drie jaren dienst doen in het ene of andere zendingsveld, eer de zorg van een van de
vaderlandse kerken hun toevertrouwd werd. Zodanige dienst, die van het begin af
zelfverloochening en opoffering vereiste, was een passende voorbereiding voor het herderlik leven
in die tijden, welke de zielen van de mensen zo zeer op de proef stelden. De jongeling, die de
wijding v——r het heilig ambt ontving, zag v——r zich geen verschiet van aardse rijkdom en eer,
maar een leven van moeite en gevaar, en de mogelikheid van het lot van een martelaar. De
zendelingen gingen twee aan twee uit, gelijk Jezus Zijn discipelen uitzond. Gewoonlik vergezelde
iemand van jaren en ondervinding elke jonge man, en stond zulk een jongeling onder de leiding
van zijn metgezel, die voor zijn opleiding verantwoordelik gehouden werd, en naar wiens
onderwijs de jongeling verwacht werd zich te gedragen. Zulke gemeenschappelike arbeiders waren
niet altijd samen, maar ontmoetten elkander dikwels tot gebed en beraadslaging, en versterkten
elkander op die wijze in het geloof.
Bekendstelling van het doel van hun zending zou dat doel verijdeld hebben; vandaar dat ze
het ware karakter zorgvuldig verborgen. Iedere prediker kende het een of andere ambacht, en de
zendelingen zetten hun arbeid voort, zich schuilend achter een aards beroep. Gewoonlik kozen ze
dat van handelaar, of reizend koopman. “Ze hadden bij zich zijdestoffen, juwelen en andere
artikelen, welke in die tijd niet gemakkelik verkrijgbaar waren dan op vergelegen markten, en
werden als kooplieden verwelkomd, waar ze als zendelingen afgewezen zouden zijn geworden.”
Voortdurend zagen ze op tot God om wijsheid, ten einde de aandacht te kunnen bepalen op schatten,
kostbaarder dan goud of juwelen. Ze droegen heimelik gehele of gedeeltelike afschriften van de
Bijbel bij zich, en waar zich ook maar een gelegenheid aanbood, wezen ze hun klanten op die
47