De Grote Strijd tussen Christus en Satan door E. G. White

Doch Christus’ doel werd niet verijdeld. Hij liet de boze geesten toe, de kudde zwijnen te
doen omkomen als straf voor die Joden, welke deze onreine dieren aanteelden om er winst mede
te doen. Indien Christus de duivelen niet had weerhouden, ze zouden niet alleen de zwijnen, maar
ook hun wachters en eigenaars in de zee gestort hebben. Het behoud van de wachters zowel als
van de eigenaars was alleen te danken aan Zijn macht, die in genade tot hun redding werd
uitgeoefend. Dan ook werd deze gebeurtenis toegelaten, opdat de discipelen getuigen zouden zijn
van de wrede macht van Satan over mens en dier beide. De Heiland wilde, dat Zijn volgelingen
kennis zouden hebben aan de vijand, met wie ze te doen zouden hebben, opdat ze niet door zijn
lagen bedrogen en overwonnen zouden worden. Ook wilde Hij, dat het volk uit die streek de macht
zou aan-schouwen, die Hij had om de banden van de Satan te verbreken, en zijn gevangenen in
vrijheid te stellen. En ofschoon Jezus zelf vertrok, bleven de mannen, die Hij zo wonderdadig
verlost had, achter, om de barmhartigheid van hun weldoener te verkondigen.
Er staan andere gevallen van gelijke aard in de Schrift opgetekend. De dochter van de Syro-
Feniciese vrouw was gans en al onder de macht van een onreine geest, welke Jezus uitwierp door
Zijn woord. Een “van de duivel bezeten, die blind en stom was;”2 een jongeling, die een stomme
geest had, welke “hem menigmaal in het vuur en in het water wierp, om hem te verderven;” de
bezetene, welke, door “een geest van een onreine duivel”4 geplaagd, de Sabbatsrust van de
synagoge te Kapernaüm verstoorde,— deze allen werden door de medelijdende Heiland geheeld.
In bijna ieder geval sprak Christus de duivel aan als een zelfbewust wezen, hem bevelende, uit te
gaan van zijn slachtoffer, en het niet verder te kwellen. De verzamelde gemeente te Kapernaüm,
zijn grote kracht ziende, was verbaasd, en “ze spraken samen tot elkander, zeggende: Wat woord
is dit, dat Hij met macht en kracht de onreine geesten gebiedt, en ze varen uit?”
Zij, die van duivel bezeten waren, worden gewoonlik voorgesteld als in zwaar lijden
verkerende; toch waren er uitzonderingen op deze regel. Om bovennatuurlike macht te verkrijgen,
stelden sommigen zich open voor de invloed van Satan. Natuurlik hadden die geen strijd te voeren
met de duivelen. Tot deze klasse behoorden diegenen, die de geest van waarzeggerij hadden,—
Simon Magus, Elymas de tovenaar, en de dienstmaagd, die Paulus en Silas te Filippi volgde.
Niemand is in groter gevaar van onder de invloed van boze geesten te geraken, dan zij, die,
niettegenstaande het duidelike en overvloedige getuigenis van de Schrift het bestaan en werk van
de duivel en zijn engelen ontkennen. Zolang we hun bedrog niet inzien, behalen ze bijna
onberekenbaar voordeel op ons; en velen slaan acht op hun inblazingen, terwijl ze menen te volgen,
wat hun eigen wijsheid hun voorschrijft. Dit is de reden waarom Satan, naarmate we het einde
nader komen, wanneer de duivel het machtigst zal werken om te bedriegen en te verwoesten, overal
393