De Grote Strijd tussen Christus en Satan door E. G. White

verzamelden zich om van het schouwspel te genieten, en aanschouwden hun stervensmarten met
luid gelach en toejuichingen.
Waar ze ook maar een schuilplaats zochten, werden de volgelingen van Christus als
roofdieren gejaagd. Ze waren genoodzaakt, zich in woeste en eenzame plaatsen te versteken.
“Verlaten waren ze, verdrukt, kwalik behandeld; welker de wereld niet waardig was; ze doolden
in woestijnen, en op bergen, en in spelonken, en in de holen der aarde.” De katakomben boden
schuilplaats aan duizenden. Onder de heuvels buiten de stad Rome waren lange galerijen
uitgegraven, door zand en rots, een donkere doolhof van gangen, die zich mijlen ver buiten de
muren van de stad uitstrekte. In deze onderaardse schuilplaatsen begroeven de volgelingen van
Christus hun doden; en daar ook vonden zijzelven een tehuis, als ze verdacht en vogelvrij verklaard
werden. Wanneer de Levensgever hen zal wakker roepen, die de goede strijd gestreden hebben,
zal er menig martelaar voor Christus uit die donkere spelonken te voorschijn treden.
Te midden van de wreedste vervolgingen bewaarden deze getuigen voor Jezus hun geloof
onbevlekt. Schoon alle gemakken van het leven hun ontnomen waren, en ze van het zonnelicht
afgesloten zich een tehuis moesten zoeken in de vriendelike schoot der aarde, uitten ze geen enkele
klacht. Met woorden van geloof, geduld en hoop bemoedigden ze elkander cm ontbering en nood
fe verdragen. Het verlies van iedere aardse zegen kon er hen niet toe brengen hun geloof in Christus
te verzaken. Verdrukking en vervolging waren hun slechts stappen, die hen nader brachten tot hun
rust en hun loon.
Gelijk Gods dienstknechten van ouds werden er velen “uitgerekt, de aangeboden verlossing
niet aannemende, opdat ze een betere opstanding verkrijgen zouden.” Ze herinnerden zich de
woorden van hun Meester, dat, wanneer ze vervolgd zouden worden om Christus’ wil, ze zich
moesten verblijden en verheugen, omdat hun loon in de hemelen groot zou zijn; daar ook de
profeten, die v——r hen geweest waren, aldus vervolgd waren geworden. Ze verheugden zich, dat
ze waardig geacht werden om der wille van de waarheid te lijden, en triomfliederen stegen op uit
het midden van de knetterende vlammen. In het geloof opwaarts ziende, zagen ze Christus en de
engelen over de muren van de hemelstad heen met de innigste belangstelling op hen neerblikken,
en hun standvastigheid goedkeurend aanschouwen. Er kwam een stem tot hen neer van de troon
Gods: “Zijt getrouw tot de dood, en Ik zal u geven de kroon des levens.”
Satans pogingen om de kerk van Christus door geweld te verstoren, waren vergeefs. De
grote strijd, in welke de volgelingen van Jezus het leven lieten, hield niet op, toen die getrouwe
banierdragers op hun posten sneuvelden. Ze overwonnen door nederlaag. [Gods werklieden
23