De Grote Strijd tussen Christus en Satan door E. G. White

“Denkt niet,” zei hij, “dat God meer in deze tempel is, dan in ieder ander deel van de
schepping. In welk land ge ook woont, is God rondom u en hoort u. . . . Kunnen nutteloze arbeid,
lange pelgrimstochten, offeranden, beelden, gebeden tot de heilige maagd of de heiligen, u de
genade Gods verzekeren? Wat kan het vermenigvuldigen van woorden bij het bidden ons baten?
Welke kracht ligt er in een monnikskap, een geschoren schedel, een lange mantel, die in plooien
afhangt, of met goud geborduurde pantoffels? God ziet het hart aan, en onze harten zijn verre van
Hem.” “Christus,” zei hij, “Die zich eens voor allen aan het kruis opofferde, is het slachtoffer, dat
voor alle eeuwigheid voor de zonde van alle gelovigen voldoet.”
Aan vele toehoorders was deze leer onwelkom. Het was een bittere teleurstelling, te
vernemen dat hun moeitevolle tocht tevergeefs gemaakt was. De vergiffenis, welke hun door
Christus vrij werd aangeboden, konden ze niet begrijpen. Ze stelden zich tevreden met de oude
weg naar de hemel, die Rome hun aangewezen had. Ze schrikten terug voor de moeite van naar
iets beters te zoeken. Het was gemakkeliker, hun zaligheid aan de priesters en de paus toe te
vertrouwen, dan naar reinheid van hart te streven.
Een andere klasse echter ontving met vreugde de tijding van verlossing door Christus. De
godsdienstige gebruiken, die Rome van hen eiste, hadden hun geen zielevrede bezorgd, en in het
geloof namen ze het bloed van de Zaligmaker als hun verzoening aan. Zulken keerden naar hun
woonplaatsen terug om aan anderen het kostbare licht te openbaren, dat ze ontvangen hadden.
Aldus verbreidde zich de waarheid van dorpje tot dorpje, en van stad tot stad, en werd het aantal
pelgrims naar het beeld van de heilige maagd zeer veel minder. De inkomsten krompen in, en
daardoor ook de toelage van Zwingli, welke uit die inkomsten gevonden werd. Maar dit
veroorzaakte hem niets dan vreugde, daar hij zag, dat de macht van dweperij en bijgeloof
verbroken werd.
De kerkelike overheden waren niet blind voor het werk, dat Zwingli deed, maar voor het
tegenwoordige wensten ze niet, tussen beide te treden. Hopende hem nog voor hun zaak te winnen,
trachtten ze zich door vleierijen van hem meester te maken; intussen begon de waarheid de harten
van het volk in beslag te nemen. Zwingli’s arbeid te Einsiedeln had hem voor een wijdere kring
geschikt gemaakt, en die zou hij spoedig binnentreden. Na drie jaren hier geweest te zijn, werd
hem het ambt van prediker in de kathedraal te Zürich opgedragen. Zürich was toentertijd de
voornaamste stad in het Zwitserse bondgenootschap, en de invloed, die hij daar uitoefende, zou
wijd en zijd gevoeld worden. De geesteliken echter, op wier uitnodiging hij naar Zürich overkwam,
waren er op bedacht, alle nieuwigheden te voorkomen, waarom ze hem inlichting gaven aangaande
zijn plichten.
128