De Grote Strijd tussen Christus en Satan door E. G. White

verheugden zich in het geheim, dat er perk zou worden gesteld aan de overmoedige macht, die hun
het recht ontkende van zijn besluiten in twijfel te trekken.
Maar de zondelievende en bijgelovige menigten schrokken, toen de valse redeneringen, die
hun angsten hadden gesust, werden weggevaagd. Listige geesteliken, gestoord in hun werk van
misdaden toe te laten, en hun inkomen in gevaar ziende, waren verwoed, en spanden samen om
hun aanmatigingen te handhaven. De hervormer had het hoofd te bieden aan bittere beschuldigers.
Sommigen klaagden hem aan van haastig en volgens een eerste opwelling gehandeld te hebben.
Anderen legden hem hooggevoelendheid ten laste, verklarende dat hij niet van God geleid was,
maar door trots en drift. “Wie weet niet,” antwoordde hij, “dat men maar zelden een nieuw
denkbeeld bekend maken kan zonder enige schijn van trots, of beschuldigd te worden van twist
veroorzaakt te hebben? Waarom werden Christus en al de martelaren ter dood gebracht?— omdat
ze de schijn op zich laadden van trotse verachters te zijn van de wijsheid van de tijd, waarin ze
leefden ; en omdat ze nieuwe waarheden voorstelden, zonder de orakelen van de oude meningen
eerst nederig geraadpleegd te hebben.”
Andermaal verklaarde hij: “Wat ik doe, zal niet door men- selik beleid, maar door de raad
Gods bewerkt worden. Indien het Gods werk is, wie zal het keren? Indien het dit niet is, wie zal
het bespoedigen? Niet mijn wil, niet de hunne, niet de onze,— maar Uw wil, o heilige Vader, die
in de hemelen zijt!” Ofschoon Luther door Gods Geest bewogen was, om zijn werk te beginnen,
zou hij het niet voortzetten zonder zware strijd. De verwijtingen van zijn vijanden, hun verkeerde
voorstellingen van zijn doel, en de onrechtvaardige en laster- like aanmerkingen over zijn karakter
en beweegredenen, gingen over hem heen als een overweldigende vloed, en bleven niet zonder
gevolg. Hij had er zich verzekerd van gehouden, dat de leiders van het volk, zowel in kerk als in
school, zich gaarne met hem zouden verenigd hebben in zijn pogingen tot hervorming.
Aanmoedigende woorden van hen, die hoge posten bekleedden, hadden hem met vreugde en hoop
vervuld. In het verschiet had hij reeds een blijder dag voor de kerk zien dagen. Maar de
aanmoediging was in verwijt en veroordeling verkeerd. Vele overheden, in de kerk zowel als in de
staat, waren overtuigd van de waarheid van zijn stellingen, maar zagen aldra in, dat het aannemen
van deze waarheden grote veranderingen ten gevolge zou hebben.
Het volk te verlichten en te hervormen betekende niet anders, dan het gezag van Rome te
ondermijnen, duizenden stromen, die daar nu in de schatkist vloeiden, af te keren, en de overdaad
en pracht van de pauselike leiders daardoor zeer te verminderen. Behalve dat, het volk te leren
denken en als verantwoordelike wezens te leren handelen, die alleen op Christus zagen als de bron
van hun zaligheid, zou de troon van de paus omverwerpen, en ten slotte hun eigen gezag
94