De Grote Strijd tussen Christus en Satan door E. G. White

te roepen: “O, of- God me zulk een boek voor mijzelf wilde schenken!”1 Engelen des hemels
stonden aan zijn zijde, en lichtstralen van Gods troon openbaarden de schatten der waarheid aan
zijn verstand. Hij was altijd bevreesd geweest om God te beledigen, maar nu overmeesterde hem
de diepe overtuiging van zijn toestand als zondaar sterker dan ooit tevoren.
Een ernstige begeerte om van de zonde vrij te komen en vrede met God te vinden, leidde
hem er ten laatste toe, in een klooster te gaan, en zich aan het monnikeleven te wijden. Hier werd
hem het laagste werk aangewezen, en moest hij van huis tot huis bedelen. Hij was op die leeftijd,
waarop men het meest behoefte heeft aan achting en waardering; en deze lage arbeid kwetste zijn
natuurlik gevoel diep; maar hij ver-droeg de vernedering geduldig, gelovende, dat die wegens zijn
zonden een noodzakelikheid was.
Ieder ogenblik, dat zijn dagelikse plichten hem veroorloofden, gebruikte hij voor studie,
beroofde zich van slaap, en ontzegde zich zelfs de tijd, die aan zijn schamele maaltijden besteed
werd. Boven alles had hij de studie van Gods Woord lief. Hij had een Bijbel gevonden, die aan
een ketting vastlag aan de kloostermuur, en menigmaal begaf hij zich daarheen. Naarmate de
overtuiging van zijn zouden dieper werd, zocht hij door zijn eigen werken zich vergeving en vrede
te verwerven. Hij leidde een uiterst hard leven, trachtende door vasten, waken, en geselen het boze
in zijn karakter, waarvan het kloosterleven hem niet had bevrijd, te onderdrukken. Voor geen
opoffering schrikte hij terug, waardoor hij tot die reinheid van hart kon geraken, die hem in staat
zou stellen, de goedkeuring Gods te erlangen. “Ik was waarlik een vrome monnik,” zei hij later,
“en volgde de regels van mijn orde strikter op, dan ik uitleggen kan. Indien ooit een monnik de
hemel kon gewinnen door zijn werken als kloosterbroeder, zou ik er zeker aanspraak op gehad
hebben. . . . Indien ik veel langer ware voortgegaan, zou ik mijn kastijdingen van het vlees waarlik
tot de dood hebben doorgevoerd.” Als gevolg van deze pijnlike tucht verloor hij zijn krachten, en
begon aan flauwten te lijden, de gevolgen waarvan hij nooit geheel te boven kwam. Maar ondanks
al zijn inspanning vond hij geen verlichting voor zijn bezwaarde ziel. Hij werd ten laatste bijna tot
wanhoop gedreven.
Toen Luther meende, dat alles verloren was, verwekte God hem een vriend en helper. De
vrome Staupitz opende Gods Woord voor Luthers verstand, en maande hem aan, van zichzelf af
te zien, op te houden met te denken aan de eeuwige straf voor de overtreding van Gods wet, en te
zien op Jezus, zijn Heiland, die de zonden vergeeft. “Werp u in de armen van uw Verlosser, in
plaats van uzelf te martelen wegens uw zonden. Vertrouw op Hem,— op de rechtvaardigheid van
Zijn leven,— op het zoenoffer van Zijn dood. . . . Luister naar Gods Zoon. Hij werd mens, om u
de verzekering te geven van Gods vrije genade.” “Heb Hem lief, die u eerst heeft liefgehad.”
88