De Grote Strijd tussen Christus en Satan door E. G. White

Hij onschuldig was.” Dit gevoel was z— sterk, dat hoewel hem verboden was, ooit een Christelike
kerk binnen te gaan, hij er dikwels buiten bleef staan om naar de prediking te luisteren.
Toen hij pas zeven jaar oud was, pochte hij eens tegen een oude Christelike buurman over
de toekomstige zegepraal van Israël bij de komst van de Messias; waarop de oude man vriendelik
zei: “Lieve jongen, ik zal u zeggen, wie de ware Messias was: Hij was Jezus van Nazareth, . . . die
uw voorvaderen gekruist hebben, gelijk ze de profeten in de oude tijd hebben gedood. Ga naar huis
en lees het drie en vijftigste hoofdstuk van Jesaja, en ge zult er van overtuigd worden, dat Jezus
Christus de Zoon van God is.”2 De overtuiging hiervan maakte zich onmiddellik van hem meester.
Hij ging naar huis en las het hoofdstuk na, zich verwonderende toen hij zag, hoe volmaakt hetgeen
daar geschreven stond in Jezus van Nazareth was vervuld. Waren de woorden van de Christen de
waarheid? De knaap vroeg zijn vader om uitleg van de protetie, maar ontving als antwoord zulk
een streng stilzwijgen, dat hij nooit meer op het onderwerp durfde terugkomen. Dit verhoogde
echter slechts zijn begeerte om meer van de Christelike godsdienst te weten.
De kennis, die hij zocht, werd stelselmatig van hem weggehouden in zijn Joods tehuis; maar
toen hij nog pas elf jaren oud was, verliet hij zijn ouderlik huis, en ging de wereld in om zich een
opvoeding te verwerven, en zijn godsdienst en levenswerk te kiezen. Hij vond enige tijd een tehuis
bij familiebetrekkingen, maar werd spoedig door hen als een afvallige weggejaagd, en moest zich
alleen en zonder een enkele penning een weg banen onder vreemdelingen. Hij trok van plaats tot
plaats, ijverig studerende, en zichzelf onderhoudende met Hebreeuws te onderwijzen. Door de
invloed van een Katholieke onderwijzer kwam hij ertoe, het Roomse geloof aan te nemen, en
vormde het plan om zendeling onder zijn eigen volk te worden. Met dit doel voor ogen vertrok hij
enige jaren later, om zijn studieën in het Kollege van de Propaganda te Rome voort te zetten. Hier
werd hij wegens zijn gewoonte van onaf- hankelik denken en vrijuit spreken van ketterij
beschuldigd. Hij viel de misbruiken van de kerk openlik aan, en drong aan op de noodzakelikheid
van een hervorming. Hoewel hij in het eerst door de hoge pauselike geesteliken met biezondere
gunst behandeld was, verwijderden die hem na enige tijd uit Rome. Onder toezicht van de kerk
ging hij van plaats tot plaats, totdat het duidelik bleek, dat hij er nooit toe gebracht zou kunnen
worden om zich onder het juk van de Roomse kerk te buigen. Hij werd onverbeterlik verklaard,
en men liet hem vrij om te gaan waar hij wilde. Toen ging hij naar Engeland, en, het Protestantse
geloof omhelzende, sloot hij zich bij de Engelse Kerk aan. Na twee jaren van studie begon hij in
1821 zijn zendingswerk.
Terwijl Wolff de grote waarheid van Christus’ eerste komst als “een man van smarten, en
verzocht in krankheid” aannam, zag hij, dat de profetieën even duidelik Zijn wederkomst met
270