De Grote Strijd tussen Christus en Satan door E. G. White

Paulus zegt: “Maar één ding doe ik, vergetende hetgeen achter is, en strekkende mij tot hetgeen
v——r is, jaag ik naar het wit, tot de prijs van de roeping Gods, die van boven is in Christus
Jezus.”3 En Petrus stelt ons de trappen voor, langs welke de heiligmaking van de Bijbel verkregen
kan worden: “En gij, tot hetzelve ook alle naarstigheid toebrengende, voegt bij uw geloof deugd;
en bij de deugd kennis; en bij de kennis matigheid; en bij de matigheid lijdzaamheid; en bij de
lijdzaamheid godzaligheid; en bij de godzaligheid broederlike liefde, en bij de broederlike liefde
liefde jegens allen . . . want dat doende zult ge nimmermeer struikelen.”
Wie de heiligmaking van de Bijbel bij ondervinding hebben, zullen een geest van
ootmoedigheid openbaren. Gelijk Mozes hebben ze iets aanschouwd van de ontzettende majesteit
der heiligheid, en zien hun eigen onwaardigheid in tegenstelling van de reinheid en de verheven
volmaaktheid van de Oneindige. De profeet Daniël was een voorbeeld van ware heiliging. Zijn
lange leven was een eervol dienen van Zijn Meester. Hij was “een zeer gewenste man”1 in de
hemel. Toch vereenzelvigde deze geëerde profeet zich met de wezenlik zondigen in Israël, in plaats
van er zich op te laten voorstaan, dat hij rein en heilig was, toen hij ten behoeve van zijn volk v—
—r God pleitte: “Wij werpen onze smekingen voor Uw aangezicht niet neder op onze
gerechtigheden, maar op Uw barmhartigheden, die groot zijn.” “We hebben gezondigd, we zijn
Fil. 2:12, 13. 1 Kor. 15:57 ; Fil. 3:13, 14.; 2 Petrus 1:5-10. Dan. 10:11. goddeloos geweest.” Hij
zegt: “Als ik nog sprak, en bad, en beleed mijn zonde, en de zonde van mijn volk.” En toen Gods
Zoon later verscheen om hem te onderrichten, zegt Daniël: “Mijn sierlikheid werd aan mij
veranderd in een verderving, zodat ik geen kracht behield.”
Toen Job de stem des Heren hoorde in de wervelwind, riep hij uit: “Daarom verfoei ik mij,
en heb berouw in stof en as.” Het was toen Jesaja de heerlikheid des Heren zag, en de serafs
hoorde roepen: “Heilig, heilig, heilig is de Heer der heirscharen,” dat hij uitriep: “Wee mij, want
ik verga.” Paulus spreekt van zichzelf, nadat hij opgetrokken geweest was in de derde hemel, en
onuitsprekelike woorden gehoord had, die het een mens niet geoorloofd is te spreken, als “de
allerminste van al de heiligen.” Het was de geliefde Johannes, die aan Jezus’ boezem rustte, en
Zijn heerlikheid aanschouwde, die voor dood nederviel aan de voeten van de engel.
Er kan geen zelfverheffing, geen pochend aanspraak maken op zondeloosheid zijn aan de
zijde van hen, die in de schaduw van het kruis van Golgotha wandelen. Ze gevoelen, dat hun zonde
de oorzaak is geweest van de doodsangst, die het hart van de Zoon van God heeft gebroken; en die
gedachte zal hen tot zelfvernedering leiden. Zij, die het dichtst bij Jezus leven, beseffen het
levendigst de zwakheid en zondigheid van het mensdom, en hun enige hoop ligt in de verdienste
van een gekruiste en verrezen Heiland. De heiliging, welke tans in de godsdienstige wereld op de
358