1 1. GİRİŞ 1.1 Problem Gerçekçi sanatçılar, yeni oluşan ile yok olup ...

vermiştir. Özellikle Hasan Pekmezci teknolojinin insan ve topluma baskısı, çarpık
kentleşme ve çevre sorunlarını işlediği yapıtlarıyla ön planda yer almaktadır.
Pekmezci’nin resimlerinde, bir aksiyon yaratan dışavurumcu lekeler üzerinde
şekillenen, şablon niteliğine yakın figürler ile duvarların üzerindeki sloganların plastik
dili birlikte kullanılarak, metropol yaşamının eleştirisi amaçlanmıştır (Yılmaz, 2003:
55). Kasım Koçak, 1980’li yıllarda, yaşlı kadın, ana, çoban ve kör adam gibi toplumun
çeşitli tiplerini yansıtan portreler yapmıştır. 1980’li yılların ortasında ise yeni bir
döneme girmiş, daha çok mizahi ve alaycı yaklaşımın ağır bastığı eserler ortaya
koymuştur.
Naif resmin temsilcileri olarak Fahri Aksoy, İbrahim Balaban, babası Turgut
Zaim’den sonra köy ve köylü konularını duyarlı biçimlendiriliş ve içeriklendiriliş ile ele
alan Oya Katoğlu, Hüseyin Yaşar, Ruzin Gürçin, Yalçın Gökçebağ, Fahrettin Baykal,
Reha Yalnızcık, Tiraje Dikmen ve Şükriye Dikmen görülmektedir. (Demirbulak, 2007:
42).
Yakın tarihli Amerikan kaynaklı foto - gerçekçilik akımı; Türk Resim Sanatı
içinde Özdemir Altan, Zekai Ormancı, Güngör Taner, İbrahim Örs, Nur Koçak, Yusuf
Taktak’ı, kapitalizm ve tüketim toplum kültürü ile çevresinin, objelerine gösterdikleri
reaksiyon açısından birleştirmiştir.(Demirbulak, 2007:43).
14