1 1. GİRİŞ 1.1 Problem Gerçekçi sanatçılar, yeni oluşan ile yok olup ...

merkezinde, işlevsel kılan yorumun ekseni durumundadır. Nesne ile özenenin karşılıklı
etkileşiminden doğan, dönüştürücü bir eylem niteliği taşır. Nesne sadece insan figürüyle
etkileşim içindeyse anlam kazanır. Bir sahil kasabasında denize inen bir sokak, evleri,
ağaçları ve bütün ayrıntılarıyla işlenmiş fakat resme henüz insan figürleri
yerleştirilmemiştir. Nedim Günsür bu noktada önemli bir açıklama olarak resminin
“insansız” bitmeyeceğini söylemektedir. Çünkü resmindeki evler, sokak, kapı önüne
bırakılmış sandalye veya penceredeki saksı ne kendi başına ne de düzenleniş biçimi
gereği bir anlam iletmezler. “Anlam ancak insanla ve onun eylemiyle bütünleşince
ortaya çıkar” (Yavuz,1991: 100).
Nedim Günsür’de figürün farklılaşması salt boyut yönündedir. Örneğin bir
Kızamık resminin küçülmüş haline bakıldığında, sonraki yıllarda figürden farklılık
göstermez.
2.2. Günsür’ün Yapıtlarındaki Organik Bağ, İçsel Devinim ve Derinlik
Nedim Günsür’ün desenden pentüre kadar, 1943’ten başlayarak uzun yıllar süren
yarım yüzyıllık sanat hayatının gelişme süreci içerisinde, her aşamanın bir sonraki
evreyi hazırladığı ve belli ilkeler içinde bir biçim sistematiğine sahip olduğu
görülmektedir. Bu açıdan tüm çalışmalarında organik bir bağ vardır. Kendini aşmak
üzere değiştirdiği, ama yeni bir üretim eğiliminde de bütünüyle yok olmadığı
gözlemlenir ve farklı (yeni) olan eski biçimlerinin destekleri ile ayakta durup, anlam
kazanır. Bu yüzden Nedim Günsür resminde kesintisiz bir organik süreklilik tespit
edilmektedir. Günsür resminde tespit edilen bir realite olarak, öncül ya da ardıllarının
nesnel olarak belirlenebildiği bir üretim modeli görülmektedir.
Günsür’de, örneğin, “tepe” vazgeçilmez öğelerden biridir. Çoğu zaman
Günsür’ün bir simgesi (atribü) niteliğini taşır. Örneğin, “Köylü Ailesi” resminde,
öndeki figürle arkadaki tepe arasında kurduğu organik bağ hem bu simgeyi yansıtırken,
aynı zamanda resmin içsel derinliğini sağlar.
35