1 1. GİRİŞ 1.1 Problem Gerçekçi sanatçılar, yeni oluşan ile yok olup ...

Nedim Günsür, üslup sorununa sadece özgün bir resim dili oluşturmak olarak
bakmamış, aynı zamanda resmine bir içsel derinlik kazandırmayı amaçlamıştır. Sürekli
dışa değil, içe vurmanın derinliğinin peşinde olduğu gözlemlenmektedir. İçsel derinlik
iki açıdan Günsür resminde önem taşımaktadır. Birincisi içsel derinlik olmadan kendini
ve de toplumu anlatıp, yorumlayamayacağını düşünmektedir. İkincisi, içsel derinlik
olmadan üslup sorunun biçimsel nitelikten ileriye gidemeyeceğine inanıp, biçime
verdiği önemi her zaman vurgulamaktadır. Günsür’ün resmindeki özenli işçilik ve
kusursuzluğa yaklaşan bitiş sürecine karşı, resmi bitmişliğin kopukluğundan kurtaran da
bu içsel derinlik olmaktadır (Gönenç, 1989: 87).
Günsür, yapılmış olan bir minyatür ya da folklorik kökenli resimden kaçınır.
Amacın, araç olamayacağı ayrımındadır ve bu aşamada minyatürün ne düzeninin ne de
görsel dilinin araç olamayacağını bilir. Aynı zamanda Levni, Nakkaş ve Osman gibi
minyatür ustalarının yapıtlarını izleyerek, kendi geçmişini sorgular. Bu noktada
“Bayramyerleri, Lunaparklar, Panayırlar” gündeme gelmektedir. Bir bakıma “Çatılar,
Antenler, Sokaklar” da, bu açıdan, bu geçmişi temalaştırmanın uzantıları durumundadır.
Resimlerinde önce üsluba (1) yani resmin “biçimsel ve tematik” öğelerinin birleşimine
bakıldığında, Günsür’ün neleri resmettiği açıktır. Bunlar gecekondular, kırdan kente
göçler, bayramyerleri gibi konular olarak ortaya çıkmaktadır. (2)
Konusu içerisinde, ilk olarak renk, hacim ve ışık gibi uygulamalar ile dikkat
çekerek, biçimsel öğeleri yapılandırdığı ve böylece devinim (hareket) ilkesini temel
aldığı görülmektedir. Örneğin, bir tepenin üzerinde dağıtılmış küçük noktalar halinde
gecekondular, Mondrian’ın bazı resimlerindeki küçük geometrik lekelerde olduğu gibi,
devinimin neredeyse öz’üne, soyut ve derin yapısına kadar uzanmakta ve orada,
figüratif özelliklerinden kopmadan, sürekli bir hareket halinde görünmektedir. İşte bu
devinim, Günsür’ün resminin temel ilkesi olmaktadır(Yavuz,1991: 98). Biçimsel
öğelerin düzenlenişinde, bu öğeleri soyut geometrisine indirgemeden figüratif ile soyut
arasındaki sınır bölgede kaldığı; soyut ile somutun tam geçişme noktasında bulunduğu
görülür. Özellikle “Çatılar, Antenler” resimlerinde bu olgu açıkça görülebilmektedir.
Günsür’ün önce çizgi, sonra çizgi ve yüzey geometrisiyle birlikte resmin düzenini
(1) Hadjinicolau’nun deyimiyle, üslup yerine “görsel ideoloji”. (Hadjinicolau, 1998).
(2) Bunlar Nedim Günsür’ün değişik dönemlerde tekrar ele alıp işlediği yeni resimler ürettiği konulardır.
36