1 1. GİRİŞ 1.1 Problem Gerçekçi sanatçılar, yeni oluşan ile yok olup ...

1.2. İstanbul Güzel Sanatlar Akademisi’nde (1942 - 1948)
Nedim Günsür, 1942 yılında İstanbul Güzel Sanatlar Akademisi’ne girmiştir.
Ayan bu süreci şu sözleriyle anlatmaktadır:
“Nedim Günsür Akademi’nin kapısından giriyor; deniz karşısında... İki
yandan dönerek tırmanan ahşap merdivenlerin ikinci katta bağlandığı sahanlığın
iki yan duvarında asılı duran Batı resim sanatının iki büyük ustasının; Francisko
Goya’nın - IV. Charles Ailesi - ile Diego Velazquez’in - Breda’ nın Teslimi -
resimlerine göz attıktan sonra Bedri Rahmi Atölyesine yöneliyor. Atölyenin bir
duvarında bir minyatür en yalın biçimleri, en canlı renkleri, en anlamlı nakışları,
göz nurunu, el emeğini, Anadolu’yu mekana taşıyor” (Bkz. Ayan, 2006: 9).
Nedim Günsür’ün öğrenciliğinde, Güzel Sanatlar Akademisi’nin sanat eğitimi,
1930’lu yıllarda Türkiye genelinde başlatılan “eğitim seferberliğinin” devamı
kapsamında, 1936’da Resim Bölümü Şefliği’ne Leopold Levy, Heykel Bölümü
Şefliği’ne Rudolf Belling ve Mimarlık Bölümü Şefliği’ne Bruno Taut’ un getirilmesi ile
yeni bir döneme taşınmıştır. Temelde eğitim ise, önceden de olduğu gibi, obje, heykel,
canlı model, doğa gözlemine dayalı kroki, eskiz ve etütlerle devam etmektedir. Nedim
Günsür de hocası Bedri Rahmi’nin yol göstermesi sayesinde, gördüklerini, izlenimlerini
resim kuralları çerçevesinde çalışmıştır. O yıllarda Tophane, at arabaları ve
nalbantlarıyla hareketli bir semttir. Günsür, günlerce nalbantların arasında, nalbantların
ve atların desenlerini çizer. Çizdiği desenlerdeki figür anlayışı, siyah – beyaz dengesi
hocası tarafından beğenildiğinden, Günsür yaptığı resimlerin değerine inanmaktadır.
Dönemin anlayışı olarak, resmin dilini öğrenmek için en sağlıklı yöntem “doğadan” ve
sanat tarihinin başyapıtlarından yola çıkarak mesleğin “sırlarını” çalışarak keşfetmektir.
Nedim Günsür de bu açıdan bu sırrı çabuk keşfedenler arasında görülmüştür. Dönem
eğitim anlayışı, harfleri bilmeden yazı yazılamayacağı gibi, resmin dilini iyi
öğrenmenin gerekliliğidir. Bedri Rahmi Eyüboğlu, atölyesindeki sanat eğitiminde,
sezgi, sevgi ve çalışmanın en az bilgi ve birikim kadar önemli olduğunu söyleyip resmin
alfabesini kendi sanatsal deneyimlerinden yola çıkarak, şair yanını da ortaya koyacak
biçimde, iki dizede formüle ederek öğrencilerine aktarır:
“...dört küheylan çeker arabamızı; biri çizgi, biri leke, biri benek, biri renk...”
19