turan-dursun-kulleteyn

- Akşamki çocuk var ya, şu herkesin "maşallah, subhanallah"
dediği küçük molla!
-Hee
- Sen, gel temiz döşeğe cullâ.
-Ya!!!
Böyle konuşup kmıyacaklar. Ve alay edecekler:, "Molla molla gel
döşeğe çulla!" diye.
Ne^yse artık olan olmuştu. Şimdi birşeyler yapmalıydı.
Sidikli döşekten kalktı. Akşamdan kibritin nereye konduğunu
görmüştü. Kolaylıkla bulup aynalı lâmbayı yaktı. Her zamanki gibi
donu yoktu. Odada kimse bulunmadığı için şalvarını da giymeye gerek
duymadı. Sidiği yıkasa iyi olurdu. Sabaha kadar kururdu. Sidik sidik
kokmazdı. Böylece olayı da kimse bilmemiş olurdu, karşıda leğen ve
suyla dolu ibrik vardı. Davranıp aldı; götürüp yıkamaya koyuldu
döşekteki sidikli yeri. Ne var ki "yıkayım" derken kuru kesimlerini de
ıslattı. Hemen hemen tümüyle ıslanmıştı döşek. Çok kötü. İyice
"rezil" olacak. Yapılacak tek birşey kalmıştı: Erkenden kaçmak. Buna
karar verdi. Şimdi, sidiğinin kalanım da tamamlamahydı.
Kapıya yöneldi. Bu kez de şaşkınlıktan yine şalvarını
giymemişti. Öylece dışarı çıkıp bir kıyıda culluyacaktı. Kapıyı açar
açmaz, köpek havlamalarıyla karşılaştı. Hemen geri çekilip kapıyı
kapattı. Belki aradan, eşiğin oradan "attırabilirdi". Ama yapmadı bunu.
Neden ki, yaygın inanca göre: "Eşikten işeyenleri cin çarpar"dı.
Sidiğini tutamıyordu da. Ortadaki hasırı kaldırdı. Şeyini eline aldı ve
başladı; bahçesini sulayan bahçivan gibi orayı burayı sularcasma
işemeye. İyice bitirdi. Ama terslik son bulmuyor ki: Kapı gıcu-dayarak
açılmaz mi Bir de ne görsün: Akşam, yatağını seren adam.
Kendisiyse "dal-daşşak". Bu da bir karabasan değil mi Öyle korkunç.
Nc ki bir düş değil tümüyle bir gerçek.
Adam donup kalmışcasma durup bakıyordu şaşkın.
"Allah'ın belâsı bu herif de ncrden çıktı!"
Meğer, köpek havlaması üzerine uyanmış adam. Bir de ışığı
görüp, odanın kapısının gıcırdadığını da duyunca fırlamış. "Acaba
birşey mi var" diye.
135