turan-dursun-kulleteyn

de. olurdu. Ama her zaman değil. Mall-davan olanlarm hayvanlarına
bakmak için geldiğinde. Hayvanlardan hastaların yanında, insanlardan
hastalarla da ilgilenirdi. Hayvan sağlık memuruydu, ama "doktor"
derlerdi. İyi ki o gün de gelmişti köye.
Hastanın rahat soluk almasını sağladı. Çantasında, iğnesi-ilaci bile
vardı. Çıkarıp bir iğne yaptı. Sonra:
söyledi.
- Şunları da yedirin çocuğa! diyerek, yedirilmesi gerekenleri
Ve:
- Kurumuş gitmiş, çokça su içirin! dedi.
Molla Nasır. Hâfiz Celâl; Ahmet ve başkaları da orada,
başucundalardı. Ölecek diye hepsi korkmuştu. Gözünü açınca da
sevinmişlerdi.
Tanrı kızarsa nasıl hoşnut edileceğini sordu. "İbadetle, "âlim"
olmakla hoşnut edilebileceğini söylediler. "Şeriat"ın pisliğe
duyduğu üzüntüyü anlattı.
Artık üzülmemesini
söylediler. Molla Nâsir çıkarıp bir yeni "şeriat" (kitabı) gösterdi. Vö
armağan etti. Türko çok sevinmişti. Yatağın içinden doğrulup elini
öperek karşılık verdi hocasına. Ancak bir derdi vardı: Dersleri kalmıştı.
Kalkıp gitmeli, okumalıydı. Molla Nâsır, kalkmamasını, iyileşinceye
dek kaimasını söyledi. Söz aldı. İyi çalıştıracağına ilişkin de Sözverdi.
Hafız Celâl de birşeyler söyledi. Biraz sonra çıkıp gittiler. Ahmet geri
konuşlular:
- Babam diyir ki, o hcle cy olup kalksın; dövmiyccem artık.
- Dögcmcz kizelen (zaten).
- Niye
- Benim hocam, artık Molla Nâsir.
- Essahtan, unutmuştum ben. Dögemez, doğru. Hocan o değil.
Molia Nâsır.
- Ahmet, sen gene de babana söyleme, he mi
- Söylemem, korhma. Söyler miyim heç
Ahmet, herkesten çok sevinmişti onun gözlerini açıp konuşuyor
olmasına. Yine geleceğini söyliyerek gitti.
Tavuk kesmişlerdi. Bir parça getirip önüne koydular. Hem de çok
sevdiği budundan. Ayran da vardı. Lavaşla etten biraz yedi. Biraz da
68