turan-dursun-kulleteyn

-Safo bunlan niye getirdin
- Yemen için.
- Ama "râtib"..
- "Râtib"i seviyor musun
- Evet. Hayır da evet. Sen-bir daha yemek getirme olur mu
- Olur, Ama anam "götür" derse '
- Arkadaşlanndan ayrılmak islemiyor, "ayıp olur" diyor dersin,
-Peki,
- Yalnız, bu yemek tabağı kalsa iyi olur. Çünkü benim hiç
tabağım yok,
- Kalsın, bizde çok tabak var. Kaşık da kalsın.
- Ben sizi görmeye gelirim. '
- Akşam gel, olur mu
- Bu akşam Husso'lara gideceğim. Daha sonra gelirim.
Her zamanki gibi Kürtçe konuştular bunları. Neden ki, Safo, hiç
Türkçe bilmiyordu, "Türko"ysa Kürtçeyi iyi öğrenmişti artık.
Safo gitti. O da çekilip bir yana getirileni yemeğe koyuldu.
Salo'ların gösterdikleri yakınlığa'bakılırsa, onlarda da yiyip
içebilirdi. Dahası onlarda yatıp kalkabilirdi. Ama bu, orada "faki"lerin
geleneğine tersti. O köylü olan öğrenciler de vardı, onlar da camide
yaüp kalkıyorlar, "râtib"den yiyip içiyorlardı. Bu, kendine özgü bir
disiplinin gereğiydi. Mollalar ve fakiler, bu durumu, peygamber
dönemindeki "suffe ashabı"na benzetiyorlardı. Peygamber Mekke'den
Medine'ye "hicret" ettiğinde, Medine'de, bugünkü adıyla"Mescidu'n-
Nebi"yi, yanıbaşına da, adı "Suffe" olarak anılan, gündüzleri Kur'an
okuyup öğrenme ve öğretme yeri, gecelcriyse Kur'an öğreticilerinin,
öğrencilerinin ve bannacak yeri olmayanlann yatakhanesi biçiminde
kullanılan bir oda yaptırmışü. Fakiler ve mollalar, peygamberin
kurduğu "Suffe"nın öğrencileri ve Öğreticileri gibi görüyorlardı
kendilerini. Ve bundan birçeşit dinsel "gurur" duyuyorlardı.
O da bunu biliyordui aynı gururdan yoksun kalmak istemiyordu.
Öteki fakilerden ayrıldığı zaman, sevimsiz bir duruma düşecekti,
238