turan-dursun-kulleteyn

- Amin oğul, âmin. Asıl olan o. , 1'
Hafız Celâl, Hatun'la da konuşmaya can atıyordu. Ama
konuşamadı. Yalnızca, Kaynanasma işittiraıenieye çalışarak:
- Hatun nasısm dedi. Âma sesli ve sözlü karşılık alamadı. Aldığı
karşılık, "iyiyim" anlamına gelen bir işaretti. El ve baş işaretiydi.
Çünkü kendisi bir hoca karısıydı, dinin buyruklarına daha çok uymak
zorundaydı. Dindeyse, karılar, heriflerle sesli ve sözlü olarak
konuşamazlardı. "Söz" de, ''ses" de "nâ mahrem"ler karşısında
"hardm"lar arasındaydı.
Oğlu da. Celâl de, "Abdullah Hoca"yı sordular. Camiye gittiğini
öğrendiler.
Celâl, neneyle Abdullah Hoca üstüne konuştular.
- Abdullah Hoca nasıl iyi mi
- Allah'a çok şükür, o da iyi. Namazdan namaza camiye gidir,
ezanını ohir, namazını kıldırır-gelir. Başha işi yoh. Biraz sonra gelir.
- Köylülerle de arası eyi mi
- Eydir oğul, ey. Amma bu çerkezlerin eyiliği, kötülüğü heç belli
olmir. Bir baharsın eyiler, bir baharsın kötüler.
- Bol ücret verirler mi
- Verdikleri ücret ey: Yüz teneke buğda. '
- YiUi, çoh eymiş.
- Ey elhamdu lillâh. Bin şükür.
Biraz sonra Abdullah Hoca da gözüktü. Oğlu hemen koşup
.sarıldı. Hafız Celâl'le birlikte geldiklerini söyledi.
Hoca gelir gelmez, hafıza sarıldı, öpüştüler.
- Hoşgeldin.
- Hoşbulduh,
Ayakta "hâl-hatır" sordular, oturduklarında bir daha sordular.
"Daha nasısın, daha daha nasısın.."lar sürüp gitti.
Hoca, karısına bağırdı:
- Kız, git eunek, yemek hazırla acıhmışlardır..
Hâtûn, hazırlamıştı bile. Yumurta, "kartol" (patates) hazırlamıştı
ivedilikle. Evde zaten fazla birşey bulunmazdı. Getirip önlerine koydu.
171