turan-dursun-kulleteyn

Kızlarda nasıl bir sevinç! "Ağabeg"lerinin yüzü suyu hürmetine
aldıklan buğdayla "çarşı"ya gideceklerdi. O buğdayla kimbilir neler
neler alacaklardı. O sırada birşeyler paylaşmak ister gibi hemen
bitiveren kazlar, hindiler de gelmiş çocuklara doğru boyunlarını
uzatmışlardı. Çocuklarsa onlarla bir şey paylaşmak istemiyordu. "Size
bir şey yok, gidin buradan!" dercesine uzaklaştu-dılar ailenin bu kanatlı
üyelerini.
Hatun torbayı oğlana verdi.
- Haydi gurban olim, bacılarını al da "çiu-şı"ya gidin. Canın ne
isterse al. He mi gurban olim...
El ele tutuşuldu. Oğlan Gülenaz'ın; o da Zinnur'un, o da Yeter'in
elinden tuttu. Torba oğlanın sırtında, "çarşı"nın yblu... Hangi şey tutar
bu mutluluğun yerini.. Başta "büllüklü", yanında da "yarıklar" dizi
dizi..!
Hâfız Celâl'le Abdul Hoca'nm "sohbet"i çok koyuydu. Arada bir
karşılıklı bilgi "tartma"ları olsa da bu çok sürmüyordu. Hâfız
bilgiliydi. Üstelik Abdul Hoca'nm bilmediği Arapça'yı iyi biliyordu.
Bildiğini de gösterip baskın geliyordu. Hele Hatun ara sıra hizmet için
yanlarına geldiğinde iyice coşuyordu. Abdul Hoca'ysa Türkçe
kitaplardaki dini bilgileri edinmişti. Bu bilgilerle kendi oğluna kafa
tutar gibi çıkışlar yapabiliyorsa da, Hâfız Celâle aynı türden çıkışta
bulunamazdı. Söyleşileri yalnızca din üstüne de olmadı. Çok çeşitli
konulan, köyleri, köylüleri, geçim sıkıntılarını...da içine alıyordu.
Özellikle de Celâl'in "cer" konusu üzerinde duruldu. Ve yatsı namazına
değin sürdü. Bu namaz kılınır kılınmaz da yataklar serildi...
180