turan-dursun-kulleteyn

21
Geniş bir kap içinde ortasında süt ya da yağ gölleştirilerek yenen
bir karışım olan "haşıl" pişirilmişti o akşam. İşte-güçte olanlar da
toplanıp gelmiş, kimse dışarda kalmamıştı. Tandır başmda yenecekti.
Lamba ahnıp getirildi, uygun bir yere kondu. Sofra kuruldu ortaya.
"Sele"den ekmekler "indirildi". Ağaç kaşıklar getirildi, dizildi.
"Peşhun"un (sofra tahtasının) çevresine oturdular. Oturanlarla
kaşıklar sayıldı. Bir kaşık eksik. Başka kaşık olsa getirilecekti, ama
yok. îki kişinin aynı kaşıkla yemesi gerekiyordu. Evin anası, sorunu
çözümledi: ,
- Ben, onunla barabar yiyerim. Zaten az yiyecem, iştahım yoh..
"Onunla" derken kocasını gösteriyordu.
İki kişinin aynı kaşıkla yemesi çok doğaldı. Daha çok kişi de
aynı kaşıkla yerdi sırasmca. Kaşığın hiç bulunmadığı zamanlarda da
elle, ekmek kaşıklaştınlarak yenirdi.
Evde yeğen olmasaydı, kaşıklar tam gelecekti, Ahmed'in de onun
^ yüzünden, karısıyla aynı kaşığı paylaşmaktan pek hoşlanmadığı
belliydi, O da bunu îmlamıştı,
- Bibi, eniştem "gendi" kaşığıyla yesin. Seninle ben barabar
yiyck,
- Yoh, bibin gurban, biz eniştenle her zaman barabar yerik.
Kaşıklar daldırıldı haşıla. Ve ortasındaki "süt gölcüğü"ne.
Kaşığın ucuyla biraz haşıl alındıktan sonra kalanı sütle
dolduruluyordu. Bir yarış başlamıştı sanki. O da ister istemez bu
yarışa kendini kaptırmışü. "Haşıl"ı da çok severdi. Hele ağzı yana
yana yemeyi. Ne var ki, eniştenin bakışlarına gözü kaydı.
Denetlercesine, ağzına gidip gelenleri sayarcasına baktığını görünce,
bırakü elindeki kaşığı. Ve çekildi.
Bibisi gördü ve ilgilendi.
- Niye yemirsin gurban olduğum
-Yedim.
- Ne yedin ki.. Bir guş gadar yemedin. Haydi ye benim yavrum.
161