MONOGRAFIA Praktyczna chromatografia jonowa

4.4.4 Doświadczenie 21 – Kosmetyki i ochrona przed korozją: oznaczanie etanolaminy i metali
alkalicznych
Następujące trzy etanolaminy, których nazwy systematyczne to aminoetanol, iminodietanol i nitrylotrietanol,
wytwarza się w reakcji amoniaku i tlenku etylenu.
H2N CH2 CH2 OH
Aminoetanol Iminodietanol
HO CH2 CH2 N
H N
CH2 CH2 OH
CH2
CH2 OH
CH2 CH2 OH
Nitrylotrietanol
Wszystkie te trzy substancje są używane do usuwania CO2 i H2S z mieszanin gazów, np. do usuwania
ditlenku węgla z gazu syntezowego oraz w syntezie amoniaku, a także do usuwania siarkowodoru z gazów
rafineryjnych.
W wyższej temperaturze CO2 jest ponownie uwolniony i etanolamina NR3 jest zawrócona do procesu
absorpcji.
Ponownie uwolniony H2S jest utleniony w wyższej temperaturze do ciekłej siarki w „jednostkach Clausa”;
następnie jest przekształcony w kwas siarkowy poprzez SO2 i SO3.
Monoetanoloamina (MAK = maksymalne dopuszczalne stężenie w miejscu pracy =3 ppm) jest stosowana
w środkach powierzchniowo czynnych (surfaktantach) jako ester kwasu tłuszczowego. Dietanolamina jest
używana w produktach do czyszczenia mebli i podłóg, pastach do butów i smarach.
Trietanolamina tworzy mydła trietanolaminowe z kwasami tłuszczowymi, np. z kwasem stearynowym
C18H35COOH. Są one łatwo rozpuszczalne w wodzie oraz w olejach mineralnych i dlatego są stosowane
jako emulgatory. Mogą także znajdować się w preparatach kosmetycznych (np. piance do golenia).
Monoetanolamina jest używana jako inhibitor korozji w elektrowniach, ponieważ pomaga utrzymać słabo
zasadowe pH i zmiata nadmiar jonów H + .
150 Monografia Metrohm’a
CH2
CH2 OH