MONOGRAFIA Praktyczna chromatografia jonowa

to włączając te wartości i pomijając aktywności, równanie (19) można przekształcić następująco:
Ponieważ stężenie jonów eluentu E jest zwykle wyższe niż stężenie anionów analitu A x- o kilka rzędów
wartości, to można uzyskać dobre przybliżenie zakładając, że wszystkie grupy funkcyjne są zajęte przez
E y- . Przy tym założeniu nieoznaczalne stężenie E y w fazie stacjonarnej może być zastąpione przez łatwiej
osiągalne parametry pojemności wymiany Q i ładunku anionu eluentu y:
Oznacza to, że równanie 21 może być przekształcone w:
Współczynnik retencji kA ’ anionu analitu A x- można łatwo uzyskać z chromatogramu. Równanie 23 można
zatem rozwiązać ze względu na tą wielkość:
Równanie to jest szczególnie ważne dla chromatografii anionów, ponieważ dostarcza ilościowej zależności
pomiędzy współczynnikiem retencji kA ’ i kilku osiągalnymi doświadczalnie parametrami, takimi jak stężenie
eluentu i pojemność wymiany. W praktyce, ze względu na przejrzystość, stosuje się logarytmiczną wersję
równania 24.
Z równania 25 można wysnuć następujące wnioski:
• Zwiększanie stężenia eluentu [Ey- ] przyspiesza wymywanie
� większe współczynniki retencji wynikają z większych stałych równowagi KA,E, wyższych
pojemności wymiany Q i większego stosunku fazy-objętości Φ.
• Wielowartościowe anality Anx- są zatrzymywane silniej, niż jednowartościowe Ax-
� przynajmniej tak długo jak względnie niskie jest stężenie eluentu [E y- ]. Jest to także znane jako
elektroselektywność.
• Wielowartościowe eluenty E ny- mają większą moc elucji niż jednowartościowe E y-
� na wymywanie wielowartościowych analitów A nx- silniej wpływają zwiększone stężenia
jednowartościowych jonów eluentu E y- , niż stężenia jednowartościowych anionów analitu A x- .
22 Monografia Metrohm’a
(21)
(22)
(23)
(24)
(25)