MONOGRAFIA Praktyczna chromatografia jonowa

W celu uwzględnienia wpływu odczynnika kompleksującego na rozdział chromatografią jonową,
poszerzono model retencji dla przemieszczenia izojonowego (patrz rozdział 3.4). Wprowadzono wartość
αM jako wielkość wywierającą wpływ, która opisuje stopień utworzenia kompleksu analitu. Udział αM
wolnych jonów analitu w fazie ruchomej jest dany przez:
gdzie [Me ] oznacza całkowite stężenie jonów metalu. Wartość αM można obliczyć ze stałych tworzenia
kompleksu, stałej dysocjacji kwasowej kwasu karboksylowego oraz pH eluentu. Jeśli bierze się pod uwagę
tworzenie kompleksu, to uzyskuje się następujące równanie dla współczynnika dystrybucji DM:
Jeśli założy się, że tylko wolne jony analitu Me x+ oddziałują z grupami kwasu karboksylowego lub kwasu
sulfonowego oraz że c(E z+ )>>c(H + ), to dla równania 21 uzyskujemy:
W podobny sposób, jak w równaniu 25, uzyskujemy logarytmiczną postać równania 47 jako:
Jeśli razem występuje kilka postaci kationów metali, np. Me x+ i MeHL (x-1)+ , to wtedy zwykle otrzymuje się
tylko jeden pik na chromatogramie dla występujących analitów. Ilość uzyskanych pików zależy od kinetyki
równowagi kompleksowania i rozpadu kompleksu w fazie ruchomej. Otrzymuje się tylko jeden pik, jeśli
równowagi kompleksu są uzyskane szybciej w fazie ruchomej, w porównaniu z czasem przebywania
kompleksu na fazie stacjonarnej. Z drugiej strony, jeśli proces kompleksowania następuje powoli, to mogą
wystąpić piki asymetryczne lub wielokrotne.
28 Monografia Metrohm’a
(42)
(43)
(44)
(45)
(46)
(47)
(48)