MONOGRAFIA Praktyczna chromatografia jonowa

gdzie S i E odpowiadają odpowiednio jonowi analitu i eluatu. Ponieważ w detekcji konduktometrycznej
mierzone są zmiany przewodnictwa, więc w chromatografii anionów występują tylko małe zmiany
przewodnictwa przy wysokich wartościach przewodnictwa bazowego. Oznacza to, że korzystne jest
utrzymywanie przewodnictwa bazowego tak niskiego, jak to tylko możliwe.
Przewodnictwo
(wysokie)
Rys.13. Zmiany przewodnictwa
eluatu podczas rozdziału
mieszaniny wieloskładnikowej
metodą chromatografii
jonowej. Wykresy dotyczą
eluentu o wysokim
przewodnictwie (czerwony)
oraz niskim przewodnictwie
(niebieski).
W chromatografii jonowej przewodnictwo eluatu może być oznaczone albo bezpośrednio, lub po przejściu
przez supresor. Wersje te znane są jako techniki pojedynczej kolumny lub supresora. Preferowaną wersję
można wybrać po wykonaniu przybliżonych obliczeń.
Jeśli w chromatografii anionów stosuje się bezpośrednią detekcję, to wtedy czułość κpiku pomiaru zależy
od różnicy przewodnictw równoważnikowych anionów analitu i eluentu; jeśli chlorki są analitem, a węglany
anionem eluentu, to uzyskujemy następujące równania:
Jeśli eluent jest dostosowany do wymagań detekcji bezpośredniej przewodnictwa, to wtedy przez zamianę
eluentu węglanowego na ftalanowy uzyskuje się następującą czułość:
Z drugiej strony, jeśli przewodnictwo eluentu jest chemicznie obniżone (wymiana kationów eluentu na H +),
to czułość zależy od sumy przewodnictw równoważnikowych anionu analitu i jonu H + ; wtedy dla Cl - jako
anionu analitu otrzymujemy:
Z tych przybliżonych obliczeń można wywnioskować, że w przypadku anionów bezpośrednia detekcja
przewodnictwa jest dziesięć razy mniej czuła od detekcji po supresji chemicznej.
32 Monografia Metrohm’a
niskie