Å UMARSKI LIST 10-12/1977

se do senzora njihajućim ili rotiraj ućim zrcalom, odnosno rotiraj ućom kockom.
Brzina rotacije zrcala i brzina aviona su, u ovisnosti od visine leta
aviona i od otvora optike skenera, tako usklađene, da se zračenje sa svih
pruga bez prekida dovodi do senzora, te dobiva kontinuirani termogram prijeđenog
terena. (SI. 1).
SMJER LETA
TEREN
SI. 1. Prikaz snimanja linijskim skenerom: a — vidno polje detektora, ß
polje skenera, T 2 — trenutačno snimljena površina.
vidno
Glavni sastavni dio skenera je vrlo osjetljiv detektor ili grupa detektora,
već prema tome da li je on konstruiran kao mono- ili multispektralan. Detektor
prvih je osjetljiv samo na jedno područje spektra, dok se u multispektralnim
skenerima nalazi grupa detektora senzibiliziranih svaki na drugo
valno područje, te se zračenje mora prije dolaska do detektora rastaviti na
potrebna područja. Detektori energiju elektromagnetičkih valova, koji do njih
dolaze od objekta na površini Zemlje reflektirani ili emitirani, pretvaraju
u električne impulse, čija je jačina proporcionalna primljenoj energiji.
Detektori za snimanje iz zračnih i svemirskih letjelica su visoko osjetljivi,
reagiraju vrlo brzo, vremenska konstanta iznosi i do IO -9 sek., rade
pouzdano, uz maksimalno iskorišćavanje primljene energije, te uz minimum
električnih smetnji (noise). Sastavljeni su iz fotodioda od poluvodiča, najčešće
iz legure indija i antimona (In: Sb) ili iz germanija pomiješanog s živom
(Ge:Hg). Radi isključenja vlastitog toplinskog zračenja i toplinske okoline
moraju se hladiti i to najčešće na 70 °K (—203 °C), što se postiže tekućim
dušikom ili čak na 4°K (—269 °C) uz hlađenje tekućim helijem. Osjetljivost
današnjih detektora je skoro na gornjoj granici teoretskih mogućnosti.
Male vremenske konstante omogućuju relativno velike brzine aviona i dobru
moć razlučivanja. Aparaturama iz 1972. god. postiže se geometrijska moć
469