Fronda21-22

Jego imię znaczy BlaskOkrągły i jeszcze wilgotny kamień przeszył powietrze. Zobaczył go tylkoprzez chwilę, gdy przelatywał o palec ponad jego nosem. Poczuł nagły pulsującyból. Przestał się śmiać. Cienka, purpurowa stróżka krwi płynęła wolnokrawędzią zakrzywionego, bo złamanego w dzieciństwie w dwóch miejscachnosa. Spostrzegł ją tylko kątem oka. Nagle cała jego pycha i agresja zniknęły.Na ich miejsce przyszło zdziwienie, jakiego jeszcze nigdy w życiu nie doświadczył.Stróżka zdążyła już dopłynąć do ust i poczuł jej słodki smak. Gdyspływała po szorstkiej skórze brody, zdziwienie przerodziło się w rozpacz.Pomyślał o swoich żonach, które oczekiwały z niecierpliwością, zamkniętewe wspaniałym złotym namiocie, na upragniony chrzęst piasku pod jegosandałami. Na myśl o rozkoszy ich objęć, którą właśnie bezpowrotnie traci,ogarnął go niewypowiedziany smutek.Stróżka minęła już jabłko Adama i zniknęła właśnie za kołnierzem ciężkiejbrązowej zbroi. Pomyślał wtedy o swoim synu Dagonie, którego nie zdążyłwychować na dobrego wojownika. Nie zdążył powiedzieć mu nawet o talenciezłota, zakopanym dla niego w pobliżu świątyni, do czasu uzyskaniapełnoletności...Poczuł, że traci świadomość. Osunął się na kolana. Miecz wypadł muz ręki, a chwilę później poczuł, jak leżące na ziemi ostre kamienie przecinająmu skórę na twarzy. Nagle zobaczył rudego dzieciaka z procą za paskiem,jak podnosi z ziemi jego własny ogromny miecz o zakrzywionym ostrzu. Domyśliłsię co chce zrobić i mimowolnie zadrżał. „Ciekawe czy odcięcie głowybardzo boli?" - ta myśl przeszyła mu czaszkę na moment przed tym, jakchłodne ostrze zagłębiło się w jego szyi, tnąc ją na dwie części. „Nie bardzo"- pomyślał zanim przestał myśleć.(06.01.2000)DalilaSamson leżał na plecach w poprzek dużego, cedrowego łoża o przyjemnymczerwonym kolorze. Zgięte w kolanach nogi i głowa zwisały mu bezwładnie poobu stronach pięknego mebla. Jego długie gęste loki spływały na kamienną posadzkęi rozlewały się po niej, niczym wielka czarna kałuża. Miał zamknięteZIMA.200019