Fronda21-22

matką, która zaniemogła po śmierci ojca. Zmarła 15 maja 1886 roku na ostrezapalenie nerek; przez ostatnie trzy dni była już nieprzytomna. Na pogrzebieodczytano jej ulubiony wiersz, napisany przez Emily Bronte i zatytułowanyOstatnie linie.Aurę tajemniczości i wieloznaczności budują listy Emily, będące formąkontaktu z tym, co na zewnątrz. Oto jeden z najciekawszych, napisany około1875 roku i adresowany do Samuela Bowlesa: „Drogi przyjacielu. Wyborniebyło móc Cię widzieć - Brzoskwinia dojrzała przed czasem, sprawia, że wszystkiepory roku są możliwe, a Strefy - to kaprys. My, którzy krytykujemy Księgętysiąca i jednej nocy z powodu jej niedopowiedzeń, nie popełniamy błędu owejzatęchłej mądrości, która uważa ją za czystą fikcję. Bardzo nam brakuje Twegoożywionego Oblicza i tych uprzykrzonych Akcentów, które przynosisz zeswych Numidyjskich Kryjówek. Twój przyjazd na nowo spaja ten przedziwnyklejnocik Życia, który każdy z nas nosi, a którego nikt nie posiada, zaś FosforencjaTwojego zadziwia nas swoją trwałością. Ochraniaj Życie, które należy dotak wielu, bo Klejnoty wymykają się z rąk - Według Twoich własnych pięknychsłów, bo Głos jest Pałacem nas Wszystkich, «Bliska, ale odległa» Emily".A oto fragment listu do państwa J. i G. Holland, napisanego latem 1862 roku:„Szloch w gardziołku, poruszenie piersi - «Moim zadaniem jest śpiewać* -i uleciał do góry! Skąd mogę wiedzieć, czy kiedyś Cherubiny, równie cierpliwe,nie słuchały i nie oklaskiwały jego niezauważonego hymnu? Emily".Listy były rezultatem świadomych zabiegów. Pojawiają się w nich ulubionezwroty, aluzje i paradoksy stylizowane na intymny szyfr. Emily przygotowywałasię do korespondencji, co można wywnioskować z zachowanych brulionów,notatek.Prywatny KościółZazwyczaj Emily Dickinson stawia się w jednym rzędzie z amerykańskimitranscendentalistami, akcentując wpływ doktryn filozoficznych i myśliR.W Emersona, lecz jest to tylko chwiejny punkt zaczepienia, bowiem ekscentrycznaosobowość poetki wychowanej w purytańskiej tradycji zaowocowałabardzo indywidualnym spojrzeniem na świat, sztukę i religię. Samotna artystkamiała jednak swoich mistrzów: Shakespeare'a i autorów biblijnych. Z Bibliiczerpała głębię i wieloznaczność języka. Była oczarowana Apokalipsą, żywiła się350FRONDA 21/22