Fronda21-22

- Poszczę. Nie jem - uśmiechnąłem się głupio.- Idiota - popukała się w głowę. - Ja w każdym razie wychodzę.Zamknąłem się w swoim pokoiku. Pragnąłem zasnąć, lecz sen nie przychodził.Głód skręcał mi kiszki. Czułem, ze zewsząd nadciągają kuszące zapachyjedzenia. Rano rzuciłem się do lodówki.* * *Koniec lipca. Był to wyjątkowo paskudny dzień. Padał deszcz, przyszłonagłe oziębienie. Tramwaj tłukł się rozpaczliwie długo. Krzyk Marty. Niewiedziałem o co jej chodzi. Nasza Maria zginęła. Dźwięk tych słów. Obcy, suchy.Nieskończenie abstrakcyjny. Nasza Maria, Maria od Tomasza, zginęław wypadku - wielekroć potem wypowiadałem to proste zdanie, by zbliżyć siędo tej śmierci.* * *Może ktoś się zdziwi, że dopiero teraz, jakby przypadkiem wspominamo śmierci jego żony. A, wszystko zrozumiałe. Wielkie cierpienie spowodowałonastrój religijny i te pytania o Bożą sprawiedliwość. Jego żarliwość to nicinnego jak nieukojony ból. Łatwa odpowiedź. Bałem się jej i dlatego pozostawiłemtę kwestię na koniec.Otóż nie chciałbym tu żadnego psychologizowania. Wolałbym dochowaćwierności Tomaszowi prawdziwemu, który nigdy nie czynił ze śmierci Mariiargumentu.* * *- Nie możesz się pogodzić z cierpieniem - powiedziałem mu kiedyś. Pragnąłembyć okrutny, poruszyć go, zadać mu ból. Niech poczuje, co to znaczyranić kogoś. Niech chociaż na chwilę pozbędzie się ironicznego uśmieszku,nienawistnego tonu wyższości, gdy mówi o rzeczach świętych i wielkich. -Mścisz się na Bogu i na sobie za śmierć Marii.-Jak ci nie wstyd jej w to mieszać? - oczy mu się zaszkliły. - Co ty w ogólemożesz wiedzieć o cierpieniu? Zobaczyć ciało, z którego uszło życie. CiałoZIMA. 2000 307