Zobacz pełne wydanie (PDF) - SÄ deczanin

Sądeczanie...Basia znad PopraduCzuje się kobietą spełnioną, choć jako poetka, artysta plastyk,redaktor poczytnego miesięcznika „Znad Popradu” nie powiedziałajeszcze ostatniego słowa. To nie w stylu Barbary Krężołek-Paluchowej z Piwnicznej-Zdroju, która w swoim zawodowymżyciorysie, wyznaczanym przez mniej lub bardziej znaczące dlaniej chwile, daty, cezury zapisała w ubiegłym roku tę jedną,szczególną – czterdziestolecie pracy twórczej.Cztery dziesięcioletnie okresy kroczeniaobraną kiedyś z rozmysłemdrogą, zmagania się z przeciwnościamilosu, cieszenia sukcesami,które przychodziły stopniowo, zdobytymiwyróżnieniami i nagrodami,pierwszymi kroczkami dzieci – Alicjii Artura i ich nieporadnymi słowami– mama. Piwniczna-Zdrój – to jej „małaojczyzna”, chociaż nie jedyna. To raczej- miłość z wyboru. Czy żałuje?– Nigdy się nad tym nie zastanawiałam.Nie ma to według mnie najmniejszegoznaczenia, gdzie się tworzyi w jakim krajobrazie zapisuje swoje kolejnekarty życiowe. Piwniczna jest moim,a także dzieci i męża domem od ponadczterdziestu lat – przyznaje Barbara Paluchowa.- Wszyscy wrośliśmy w ziemięCzarnych Górali, zżyliśmy się z ludźmitu z dziada pradziada mieszkającymi, dlaktórych honor i sprawiedliwość to nie jakieśwyświechtane słowa, ale także tyminapływowymi, podobnymi do nas. Przyjechaliśmytutaj w latach 60. Mąż Jerzybył wówczas młodym lekarzem pediatrą,stawiającym pierwsze kroki w zawodzie,szukającym stałej posady. Piwniczna,a pamiętajmy, jakie to były czasy, oferowałataką w ośrodku zdrowia. Długonie zastanawialiśmy się. Decyzję podjęliśmywspólnie. Późną jesienią 1968 rokuwysiedliśmy z maleńkim synem, skromnymibagażami, a ja ze sztalugą podpachą z pociągu, który zatrzymał sięna małej stacji w Zdroju. Dzisiaj jesteśmyjuż, przez tak zwane „zasiedzenie” prawdziwymi„krzokami” i miło wspominamytamte chwile, choć przyznać muszę,ze opuszczałam Kraków z nutką żalu.Pejzaż gór pod powiekamiPrzed dwudziestokilkuletnią absolwentkąWydziału Architektury WnętrzAkademii Sztuk Pięknych otwierały sięinne możliwości, kariera naukowa byłaniemal na wyciągnięcie ręki. Propozycjazostania asystentem w pracowniarchitektury przestrzennej i rzeźby architektonicznejkierowanej przez prof.Józefa Różyskiego kusiła młodą absolwentkęz dyplomem wyższej uczelni.Stało się jednak inaczej. Wielkomiejskizgiełk Krakowa zamieniła na spokojnemiasteczko, otoczone górami, wtopionew przepiękną dolinę. Do gór, urzekającychswoim majestatem, mieniącychsię w zależności od pory roku soczystązielenią, żółciami, wszystkimi odcieniamibrązu, czerwieni zawsze miała wyjątkowysentyment. Widok góry Kociołnad podgorlickimi Dominikowicami,widocznej doskonale z Kobylanki k.Gorlic, gdzie się urodziła, czy pasma Jaworzynyw Krynicy, gdzie spędziła dzieciństwoi lata młodzieńcze pojawia siępod powiekami zawsze, gdy nachodziją nutka nostalgii za minionymi czasy.– Z tarasu mojego domu też widzęgóry, są dosłownie na wyciągnięcie ręki.Sądeczanin kwiecień 200953