Zobacz pełne wydanie (PDF) - SÄ deczanin

KulturaKazimierz zainicjował powstanie oddziałówAkcji Katolickiej i Caritasu.Pomyśleli, a później postanowili,że trzeba zbudować nowy kościół. Dlaspołeczności parafialnej liczącej niewieleponad 2000 osób to wielkie wyzwanie.Wielkie, ale nie dla tych, którzybudując kościół gromadzą ludzi wokółtego budowania, bo ludzie dająto coś, coś więcej niż tylko pieniądze.A w tej społeczności nie tylko budująkościół z materii, nie tylko są kościołem- wspólnotą religijną.Ksiądz Kazimierz obiecał: - Podziemiakościoła oddam dla teatru: będziescena, garderoby, rekwizytornia. Teraznie mają gdzie urządzać prób, wystawiaćjasełek i misteriów, organizowaćkoncertów.Na rekwizytornię ksiądz oddał jedenz pokoi na plebani. W budynkuszkoły i w kościele wystawiali premierowejasełka i misteria oraz koncerty.Pierwszy spektakl dali 1 stycznia 2007r. Nosił tytuł „W poszukiwaniu małegoJezusa”. Aktorami byli miejscowi: dorośli,młodzież i dzieci. Kilkadziesiąt osób.Jasełka – tak jak i wszystkie inne spektakleteatralne i koncerty - reżyserowałaMałgorzata. Pojechali z nimi do Krakowa,Podegrodzia, Barcic i StaregoSącza. Dochód z nich zasilił funduszbudowy kościoła. Premierę „Misteriummęki, śmierci i zmartwychwstania pańskiego”wystawili w Niedzielę Palmową2007 r. Koncert „Niech kolęduje z namicała ziemia” – 6 stycznia 2008 r. Między2 a 16 marca 2008 r. ponownie prezentowali„Misterium …” i ponownie nie tylkou siebie, ale też w Starym Sączu.W styczniu 2009 r. przygotowali dla340 osób koncert pt.: „Tobie mały Panie”.Zorganizowali bal charytatywny,a w czerwcu – tak jak w latach ubiegłych– mają zamiar przygotować festynparafialny.Ci, którzy przyszli tylko po to, by zwyczajnieoglądać spektakle czy słuchaćkoncertów, uczestniczyli „szerzej i głębiej”niż się spodziewali, z pewnościąwidzieli, słyszeli: „wielkie powietrzne przestrzenie”,jak „ludzie je pełnią i cienie”, jak„rosną w burzę nawalną”, „w gromachi wichrze szaleją i gasną w gromach i wichrze”,„grają – tragedię mąk duszy/ w tragicznymteatru skłonie, żar święty w trójnogachpłonie i flet zawodzi pastuszy.”A Małgorzata: „Teatr mój widzęogromny”, „słucham, słucham i patrzę– poznaję – znane mi twarze, ich nie ma– myślę i marzę, widzę ich w duszy teatrze!”(Stanisław Wyspiański, 6 sierpnia1904 r., przyp. aut. )Tekst i fot. Bożena KrólSądeczanin kwiecień 200965