Gabriel Garcia Marquez - Yuzyillik Yalnizlik

sararmış, tabaklanmış insan derisini andıran kitaplar duruyordu. Elyazmaları
da olduğu gibi kalmıştı. Yıllardır kapalı durmasına rağmen, odanın havası,
evin öteki odalarınkinden daha temizdi. Her şey öylesine tertemizdi ki,
birkaç hafta sonra Ursula, tahtaları silmek için eline bir kovayla bir fırça
alıp odaya girince, yapılacak iş bulamadı.
Aureliano Segundo dalmış, kitap okuyordu. Kitabın kapağı olmadığı, adı da
hiçbir yerinde yazmadığı halde, çocuk yine de okuduklarından hoşlanıyordu.
Bir masada oturan ve çubukla yediği pirinç ezmesinden başka ağzına hiçbir
şey koymayan kadının öyküsünü, ağına takmak için komşusundan ödünç ağırlık
alan ve karşılığında armağan ettiği balığın karnından elmas çıkan balıkçının
öyküsünü, dilekleri yerine getiren sihirli lambanın ve uçan halıların
öyküsünü okuyordu. Aureliano Segundo şaşkınlık içinde, bunların gerçek
olup olmadığını Ursula'ya sordu. Ursula da doğru olduğunu söyledi, yıllarca
önce çingenelerin Macondo'ya sihirli lambalar ve uçan halılar getirdiğini
anlattı.
Sonra içini çekti, -Yavaş yavaş dünyanın sonu geliyor, böyleleri artık
buralara uğramaz oldu, dedi. Sayfaları kopuk olduğu için öykülerden çoğunun
sonu bulunmayan kitabı bitirince, Aureliano Segundo elyazmalarını sökmeye
girişti. Yazıları çözmek olanaksızdı. Harfler, ipe asılı çamaşırlara
benziyor, yazıdan çok müzik notalarını andırıyordu. Sıcak bir öğle
vakti Aureliano Segundo elyazmalarının üstüne kapanmış çalışırken, birden
odada yalnız olmadığını sezdi. Pencereden giren ışığın karşısında, ellerini
dizlerine dayamış, Melquiades oturuyordu. Daha kırk yaşına gelmemişti.
Sırtında o modası geçmiş yelek, başında karga kanadına benzeyen şapka vardı.
Saçına sürdüğü yağ, sıcaktan erimiş, soluk şakaklarına akmıştı. Aureliano ile
Jose Arcadio'nun çocukluklarında onu ilk gördüklerinin tıpkısıydı. Aureliano
Segundo, onu ilk bakışta tanıdı. Çünkü anılar kuşaktan kuşağa geçmiş ve
kalıtım yoluyla büyükbabasının anıları ona aktarılmıştı.
Aureliano Segundo, -Merhaba, dedi.
Melquides, -Merhaba delikanlı, diye karşılık verdi.
Ondan sonra birkaç yıl süreyle her gün görüştüler. Melquiades ona dünyayı
anlatıyor, bilgisini ona aşılamaya çalışıyor, ama elyazmalarını çevirmeye
yanaşmıyordu. -Yüz yaşını bulmadan, kimse orada ne yazdığını bilmemeli,
diyordu. Aureliano, Melquiades'le olan görüşmelerini herkesten gizledi. Bir
keresinde Melquiades odadayken Ursula içeri giriverince, Aureliano Segundo
özel dünyasının darmadağın olduğunu sandı.
Oysa Ursula, Melquiades'i görmedi.
-Kiminle konuşuyordun? diye sordu.
-Hiç kimseyle, dedi Aureliano Segundo.
-Büyükdeden de böyle yapardı, o da kendi kendine konuşurdu, dedi Ursula.