Gabriel Garcia Marquez - Yuzyillik Yalnizlik

Saatin çalmasından başka hiçbir şeyle ilgilenmiyor, her yarım saatte bir,
sesi havada yakalayacakmış gibi ürkek gözlerini ordan oraya gezdiriyordu.
Birkaç gün ağzına tek lokma koyduramadılar. Kızın nasıl olup da hala açlıktan
ölmediğini merak ederlerken, sessiz yürüyüşleriyle evi sürekli olarak karış
karış dolaşan, bu nedenle de olup biten her şeyi bilen Kızılderililer,
Rebeca'nın avludaki nemli toprağı ve tırnaklarıyla duvardan kazıdığı kireç
parçalarını yediğini keşfettiler. Bu işi gizlice ve suçluluk
duyarak yaptığına, çevrede kimse yokken yiyebilmek için zulasına
sakladığına bakılırsa, anababası ya da onu büyüten her kimse, bu
huyu yüzünden epey paylamış olmalıydı kızı. Onu bu kötü alışkanlıktan
vazgeçirmek için avluya inek gübresi atıp duvarlara kırmızı biber sürdülerse
de, kız toprak bulmak için öylesine kurnazlıklar, öylesine hünerler
göstermeye başladı ki, Ursula daha sert önlemler almak zorunda kaldı.
Bir tencereye portakal suyuyla ravent kökü koyup bütün gece ayazda
beklettikten sonra, ertesi sabah aç karnına içirdi kıza. Gerçi bu ilacın
toprak yeme alışkanlığına deva olacağını kimse söylememişti, ama Ursula, aç
mideye acı bir şey girerse, karaciğerin buna tepki göstereceğini kestiriyordu.
Rebeca öylesine asi, o sıskalığına rağmen öylesine güçlüydü ki, ilacı
yutturmak için elini ayağını buzağı bağlar gibi bağladıkları halde, kız
boyuna tekme savuruyor, Kızılderililerin söylediğine göre, kendi dillerinde
en ağza alınmadık küfürleri sayıp döküyor, yanına yanaşanları ısırıp tükürüğe
boğuyordu. Ursula bunu öğrenince, tedavi yöntemine kamçıyı da kattı. Ravent
müshili mi, dayak mı, yoksa ikisi birden mi iyi geldi bilinmez, ama birkaç
hafta geçmeden Rebeca iyileşme belirtileri göstermeye başladı. Ona abla
gözüyle bakan Arcadio ile Amaranta'nın oyunlarına katılıyor, çatal
bıçağı bir güzel kullanarak iştahla karnını doyuruyordu. Đspanyolca'yı da
Kızılderililerin dili kadar iyi konuştuğu, el işlerine çok yatkın olduğu ve
saatin çalgısına kendi uydurduğu saçmasapan sözlerle eşlik ettiği de kısa
zamanda anlaşıldı.
Ev halkı, çok geçmeden onu aileden biri olarak görmeye başladı. Ursula'ya
öz çocuklarından daha çok sokuluyor, Arcadio ile Amaranta'ya kardeşlerim,
Aureliano'ya amca, Jose Arcadio Buendia'ya dede diyordu. Böylece sonunda o
da öteki çocuklar gibi Rebeca Buendia adını almayı haketti ve bu adı ömrünün
sonuna kadar onurla taşıdı.
Rebeca'nın toprak yeme alışkanlığından kurtulup öteki çocuklarla aynı odada
yatmaya başladığı sıralarda bir gece, aynı odada yatan Kızılderili kadın bir
ara uyandı ve köşeden bir tuhaf takırtı geldiğini duydu. Odaya bir hayvan
girdi sanıp telaşla ayağa fırlayınca Rebeca'nın parmağını ağzına almış,
karanlıkta gözleri kedi gözü gibi parlayarak salıncaklı sandalyede oturduğunu
gördü. Kör talihin kurbanı olmuş Visitacion, bir zamanlar prensi ve ensesi
oldukları yüzyıllık krallıklarından kaçmalarına neden olan hastalığın
belirtilerini dehşetle gördü Rebeca'nın gözlerinde. Uykusuzluk hastalığıydı
bu.
Ertesi sabah, Kızılderili Cataure'nin evden gitmiş olduğunu
gördüler. Đçinden bir ses, dünyanın öbür ucuna da gitse bu ölümcül
hastalığın peşini bırakmayacağını söylediği için, ablası onunla gitmedi.