Gabriel Garcia Marquez - Yuzyillik Yalnizlik

ayak bağı olmamalarını söyleyen işçilerle doldu. Sönmemiş kireç
ve katıran kokusunun bütün kasabayı sarıp herkesin ciğerlerine
dolduğu o kargaşa içinde, yalnızca kasabanın en büyük yapısı değil,
aynı zamanda bataklık bölgesinde gelmiş geçmiş en serin, kapısı konuklara en
açık evin yerden biter gibi nasıl yükseliverdiğini kimseler farkedemedi.
O kargaşa içinde Tanrıyı gafil avlayıp resmini çekmeye çalışan Jose Arcadio
Buendia, evin nasıl yapılıp nasıl bittiğini en az anlayan kişi oldu. Evin
bitmesine yakın, Ursula, kocasını hayal aleminden çekip cepheyi istedikleri
gibi beyaza değil de, maviye boyamak için emir aldığını haber verdi. Resmi
belgeyi gösterdi. Karısının neden sözettiğini anlamayan Jose Arcadio Buendia,
kağıdın altındaki imzayı okudu.
-Kim bu adam? diye sordu.
-Sulh yargıcıymış, diye üzüntüyle karşılık verdi Ursula.
-Hükümetin yolladığı bir yetkiliymiş.
Sulh yargıcı Don Apolinar Moscote, Macondo'ya sessiz sedasız gelmişti.
Papağanlarla ıvır zıvır eşyayı trampa eden ilk Araplar'dan birinin
yaptırdığı Jacob Oteline indi ve ertesi gün de Buendia'ların evinden iki
blok ötede, kapısı sokağa açılan tek göz bir ev tuttu. Odaya Jacob'dan
aldığı bir masayla sandalyeyi koydu, yanında getirdiği devlet armasını
duvara astı, kapıya da Sulh Yargıcı diye yazdı. Verdiğı ilk emir, ulusal
bağımsızlığın yıldönümü törenleri nedeniyle bütün evlerin maviye boyanması
oldu. Emirnameyi kaptığı gibi soluğu yargıcın evinde alan Jose Arcadio
Buendia, onu odaya kurduğu hamağa uzanmış, şekerleme yaparken buldu. Bunu
sen mi yazdın? diye sordu. Orta yaşlı, kırmızı suratlı, çekingen
bir adam olan Don Apolinar Moscote, Evet, dedi.
-Ne hakla? diye üsteledi Jose Arcadio Buendia. Don Apolinar Moscote,
masanın çekmecesinden bir kağıt çıkarıp gösterdi. -Bu kasabaya sulh
yargıcı olarak atandım. Jose Arcadio Buendia, atama belgesine
bakmadı bile. Serinkanlılığını kaybetmeden, -Biz bu kasabada yazılı
kağıtla emir vermeyiz, dedi. -Şunu da iyice kafana sok, bize yargıç
gerekli değil, çünkü hiç yargıçlık işimiz olmaz bizim.
Don Apolinar Moscote'nin karşısına dikilip sesini hiç yükseltmeden, köyü
nasıl kurduklarını, toprağı nasıl dağıttıklarını, yolları nasıl açıp gerekli
her şeyi hükümetin başını ağrıtmadan, kendilerini de kimsenin rahatsız
etmesine meydan vermeden nasıl yaptıklarını bir bir anlattı. -Öylesine huzur
içinde yaşıyoruz ki, içimizde eceli gelen bile olmadı daha. dedi.
-Gördüğünüz gibi mezarlığımız bile yok. Hükümetten yardım görmüyorlar diye
kimsenin sıkıldığı yoktu. Tam tersine, hükümet şimdiye kadar huzurlarını
bozmadığı için herkes, halinden hoşnuttu ve böyle de sürüp gitmesini istiyorlardı,
bu kasabayı önüne gelen zıpçıktı emir versin diye kurmamışlardı.
O bunları anlatırken, Don Apolinar Moscote, bir an olsun zerafetini
yitirmeden pantolonu gibi bembeyaz pamukludan ceketini geçirmişti sırtına.
Jose Arcadio Buendia, -Burada bizden biri gibi oturmaya niyetin varsa,