Gabriel Garcia Marquez - Yuzyillik Yalnizlik

elini uzatıp oğlanı yokladı. Gerçekten afallamış olmalı ki, Aman
Tanrımdan gayrı söz çıkmadı ağzından. Jose Arcadio iliklerinin
köpürüp kabardığını duydu. Belli belirsiz bir ürküntüye kapıldı ve
hıçkıra hıçkıra ağlamak geldi içinden.
Kadın hiçbir imada bulunmadı. Ama Jose Arcadio bütün gece kadını, kadının koltuk
altlarından yükselip kendi
tenine işleyen kokuyu arandı durdu. Kadın hep kendi yanında olsun, ona
analık etsin, kilerden hiç çıkmasınlar ve kadın hep Aman Tanrım desin
istiyordu. Bir gün daha fazla dayanamayıp kadının evine gitti. Oturma
odasında ağzını hiç açmadan aval aval oturup resmi bir ziyarette bulundu. O
anda kadını hiç arzulamıyordu. Kadını bambaşka buldu, kokusunun yarattığı
hayalle uzaktan yakından ilişkisi olmayan bir başkasıydı sanki. Jose Arcadio
kahvesini içip sıkıntıyla çıktı evden. O gece, gözüne uyku girmeyen korkunç
saatler boyunca yabanıl bir istekle yeniden arzuladı kadını, ama bu kez
kadını kilerdeki gibi değil, o günkü haliyle istiyordu.
Günler sonra beklenmedik bir anda kadın onu annesiyle oturduğu evine
çağırdı ve iskambilleri gösterme bahanesiyle oğlanı yatak odasına götürdü.
Sonra öylesine pervasızca yokladı ki oğlanı, ilk ürperti geçtikten sonra
delikanlı, hayal kırıklığına uğradı; duyduğu, zevkten çok korkuydu. Kadın,
o gece gelip kendisini görmesini söyledi. O da, dizinde derman kalmadığını
bildiği için bir an önce paçayı kurtarayım diye peki dedi. Ama o gece,
ateşten tutuşan yatağında dönüp dururken, beceremeyecek olsa bile, yine de
kadına gitmeden edemeyeceğini anladı. Karanlıkta kardeşinin dingin soluğuna,
bitişik odadaki babasının kuru öksürüğüne, avludaki tavukların tıknefesine,
sivrisineklerin vızıltısına, yüreğinin gümbürtüsüne ve o zamana kadar hiç
farketmediği bir dünyanın koşturmasına kulak kabartarak elyordamıyla giyindi,
uyuyan sokağa attı kendini. Đçin için, kadının dediği gibi kapının kilitsiz
değil, üstelik kol demiri vurulmuş olsun istiyordu.
Ama kapı açıktı. Parmağının ucuyla itti kapıyı, menteşelerin boyun bükerken koyverdiği
hüzünlü ve belirgin inilti, delikanlının içine buz gibi yankılar
saldı. Ses çıkarmamaya çalışarak yan yan süzülüp içeri adımını attığı
anda, o koku çarptı burnuna. Kadının üç erkek kardeşinin hamak kurup
yattığı sofada duruyordu hala. Karanlıkta hamakların yerini kestiremiyor,
yanlış bir yatağı kerteriz almamak için elyordamıyla yatak odasının kapısını
arıyordu. Kapıyı buldu. Ama sandığından daha alçak olan hamak iplerine
takılıp sendeledi ve o ana kadar horuldamakta olan adam uykusunda bir yandan
öte yana döndü, Günlerden çarşambaydı, diye sayıkladı.
Jose Arcadio, yatak odasının kapısını iterken, kapının düzgün
olmayan yer döşemesine sürtünmesini engelleyemedi. Zifiri karanlıkta,
yolunu hepten kaybettiğini anlayıverdi. Daracık odada kadının anası,
kızkardeşi, kızkardeşinin kocasıyla iki çocuğu ve kadın
yatıyordu, ama belki de o odada değildi. Koku evin her yanını sarmamış
olsa, kokuya göre yönünü bulurdu, ama kadının kokusu,
tıpkı kendi tenine işlediği gibi, evin köşe bucağına da olanca keskinliğiyle
işlemişti. Jose Arcadio, olduğu yerden kıpırdamadan nasıl olup da böylesine
boş bulunduğunu, kendini kapıp koyverdiğini düşünürken, parmaklarını iyice