Gabriel Garcia Marquez - Yuzyillik Yalnizlik

Tren kapkaranlıktı, kırmızı ve yeşil lambalarını bile yakmamıştı. Hızla
ilerliyordu. Vagonların üzerinde mitralyözlü askerlerin kara gölgeleri
seçiliyordu.
Geceyarısından sonra bardaktan boşanırcasına yağmur başladı. Jose Arcadio
Segundo trenden nerede atladığını bilmiyor, ancak trenin gittiği tarafın
ters yönünde ilerlerse Macondo'ya varacağını kestiriyordu. Başı ağrıyarak ve
iliklerinedek ıslanarak üç saatten fazla yürüdükten sonra, gün ağarırken
kasabanın ilk evlerini seçebildi. Burnuna gelen kahve kokusuna dayanamayarak,
ocağın başında kucağında bir çocukla bir kadının bulunduğu mutfağa girdi.
Bitkin bir sesle, -Merhaba, dedi. -Ben Jose Arcadio Segundo
Buendia'yım.
Sağ olduğuna kadını inandırmak için, adını harflerin üzerine
tek tek basarak sıralamıştı. Đyi ki de öyle yapmıştı, çünkü kadın,
üstü başı kan içindeki bu kirli ve karanlık gölgeyi görünce hayalet
gördüğünü sanmış, kapıdan içeri ölüm ayağını atmış gibi donup
kalmıştı. Sonra onu tanıdı. Giysileri ateşin karşısında kuruyuncaya
kadar sarınsın diye bir battaniye getirdi; önemsiz bir sıyrık olan
yarasını temizlemek için su ısıttı ve başını sarsın diye temiz bir bez
verdi. Sonra Buendia'ların öyle içtiğini duyduğu için ona bir fincan
sade kahve sundu ve giysilerini ateşin önüne serdi.
Jose Arcadio Segundo kahvesini bitirinceye kadar konuşmadı.
-Üç bin kadar vardı, diye mırıldandı.
Jose Arcadio Segundo, -Ölüler, diye açıkladı. -Đstasyondakilerin tümü
ölmüş olmalı.
Kadın ona acıyormuş gibi baktı. -Burada hiç ölen olmadı, dedi. -Büyük
amcanız albayın döneminden bu yana, Macondo'da hiçbir şey olmadı. Jose
Arcadio Segundo'nun kendi evine varmadan önce uğradığı öteki üç evin
mutfağında da aynı şeyleri söylediler: -Hiç ölen olmadı. Jose Arcadio
Segundo, istasyonun önündeki ufak alana çıktı. Pidecilerin tablaları üst
üste istiflenmişti. Kıyımdan hiçbir iz yoktu. Sürekli yağan yağmurun altında
sokaklar bomboştu. Evlerin kapalı kapılarının, pencerelerinin ardında kimseler
yok gibiydi. Kasabada canlıların olduğunu belirleyen tek şey, ayine çağıran
kilise çanlarının sesiydi. Jose Arcadio Segundo, Albay Gavilan'ın evine
uğradı. Daha önce birkaç kez gördüğü gebe bir kadın, kapıyı onun suratına
kapadı. Korkulu bir sesle, -Gavilan gitti, dedi. -Kendi memleketine döndü.
Kümes tellerinin ana girişinde her zamanki gibi yerel polis nöbetteydi.
Lastik çizmeleri ve muşambalarıyla yağmurun altında taş gibi duruyorlardı.
Jose Arcadio Segundo eve gelince bahçe duvarından atladı ve mutfaktan içeri
girdi. Santa Sofia de la Piedad sesini yükseltmekten ürkerek, -Sayın
Fernanda seni görmesin, dedi. -Neredeyse kalkar, Santa Sofia de
la Piedad gizli bir anlaşmaya uyuyormuş gibi, oğlunu 'oturak odasına'
götürdü, Melquiades'in kırık karyolasını düzeltti ve öğleden
sonra ikide Fernanda uykuya yattığı zaman, oğlunun yemeğini bir
tabağa koyup pencereden uzattı.