Yoshiki Biography

อย่างไรก็ตาม ระหว่างที่นั่งฟังและเฝ้าดูโทชิมิตสึ ความคิดเขากลับผันไปในทิศทาง
ตรงกันข้าม “ปกติฉันเกลียดอะไรครึ่งๆ กลางๆ ไม่ใช่เหรอ” ตั้งแต่อายุได้สิบขวบ
ตอนที่เขาสูญเสียพ่อไป หูของเขามักจะได้ยินคำถามเดิมซ้ำไปซ้ำมา ‘คนเรามีชีวิต
อยู่เพื่ออะไรกัน’ เป็นคำถามที่เขาเฝ้าค้นหา แต่ไม่เคยได้รับคำตอบ นั่นทำให้เขา
ทรมานใจเสมอ และเมื่อใดก็ตามที่พลังงานของดนตรีร็อกไหลหลั่งพรั่งพรูผ่าน
ตัวเขาราวกับเฉลิมฉลองการมีชีวิตอยู่ เมื่อนั้นเป็นชั่วขณะหนึ่งที่ความตายดูเหมือน
จะถอยห่างออกไปจากเขา
แต่ในปีนั้น เมื่อเขาใช้เวลาเกือบทั้งหมดไปกับการเตรียมสอบ โยชิกิเลิกตั้งคำถาม
เกี่ยวกับชีวิตและความตาย ราวกับว่าหัวใจของเขาถูกกำแพงที่เรียกว่าความเป็น
จริงล้อมเอาไว้ แต่ในตอนนี้ เมื่อเขามองหน้าโทชิมิตสึ จู่ๆ เขาก็คิดขึ้นมาว่า นี่เป็น
เรื่องไม่เข้าท่าที่สุดหรือเปล่า ถ้าเราเลิกตั้งคำถามเกี่ยวกับเหตุผลในการดำรงอยู่
ของมนุษย์แล้ว ความสงสัยใคร่รู้และอารมณ์ทั้งหลายก็จะหายไปด้วย มันควรเป็น
เช่นนั้นจริงหรือ
เขารู้สึกราวกับว่ากระแสน้ำอันทรงพลังถาโถมในตัวเขา ระหว่างการตีกลองอย่าง
หนักหน่วง เขารู้สึกว่าตัวเองมีชีวิตชีวา หากความรู้สึกแบบนี้จะช่วยให้เขาสามารถ
ปิดกั้นความนึกคิดเกี่ยวกับความตายไปได้บ้าง โยชิกิคิดว่านั่นก็คุ้มค่าแล้ว
เขารู้สึกราวกับแรงอันมหาศาลและควบคุมไม่ได้โถมใส่เขาเพียงวูบเดียว เขาพูด
กับโทชิมิตสึ “ถ้านายจะทำอะไร อย่าเลิกล้มกลางคัน ถ้าเราตัดสินใจจะไป
โตเกียว แปลว่าเราเอาชะตากรรมของวง X ไปเสี่ยงด้วยกัน ฉันจะไม่เรียนต่อ
พวกเราและวง X จะครองญี่ปุ่นให้ได้ ไม่สิ พวกเราจะครองทั้งโลกเลย”
“แน่นอน พวกเราร่วมมือกันทำได้ทุกอย่างนั่นแหละ” พวกเขาไม่จำเป็นต้องพูด
อะไรมาก ต่างเข้าใจความรู้สึกนึกคิดของกันและกัน ทั้งคู่จึงปรึกษาและวางแผน
!109