Listopad 2007 - Farmacja i Ja

PO GODZINACH
powieść
Apteka z ogrodem
Sylwia Skorstad
W
niedzielne popołudnie na spotkanie do apteki
szedłem pełen energii. Był to jeden z takich
dni, w których czujesz, że mógłbyś zmienić
świat, gdyby ci tylko ktoś podpowiedział, w co. Potterowski
nastrój wynikał nie tylko z faktu, że miałem do
przekazania przyjaciołom coś, co zdawało mi się cenne.
Cieszyła mnie też perspektywa rychłego spotkania z człowiekiem,
z którym będę mógł pogawędzić na mój ulubiony
temat. Jednych pasjonuje motoryzacja, innych
komputery. Ja w rubryce „hobby” mógłbym wpisać:
nagminne, romantyczne rozmyślanie o kobietach z problemami.
Bez względu na to, co kuzyn Oli mi powie, w ciągu tych
kilku minut dowiem się więcej, niż podczas ostatnich
kilku miesięcy, w których pojawiała się w aptece.
***
Zawsze, gdy działo się coś ważnego, wymagającego dyskusji,
zbieraliśmy się w gabinecie z portretem. Z malowidła
spoglądał na nas pradziadek Ewy. Był właścicielem
licznych nieruchomości w tym mieście. Nie chciał nawet
słyszeć o tym, że jego syn zdecydował się na studiowanie
farmacji zamiast bankowości. Nie wydziedziczył wyrodnego
potomka tylko dlatego, że innych nie posiadał i nie
byłoby komu przejąć majątku.
Ewa trzymała na widoku jego groźną podobiznę, by
przypominać nam, że każdy może się mylić w sprawach
kluczowych, więc lepiej nie wykazywać zachowań świadczących
o kretynizmie i podczas narad trzymać egotyzm
na wodzy.
– Mogę zacząć? – spytałem, gdy już uzbroiliśmy się w kawę.
– Jeśli ci zabronię, to chyba pękniesz. Mów pierwszy – zawyrokował
Piotr.
Zawsze jest głosem żony, gdy ona akurat nie ma czasu,
a właśnie w tej chwili zajmowała się wyganianiem z gabinetu
dzieci oraz psów.
– Pomysły mniej ważne zapisałem na kartce i wydrukowałem,
możemy je omówić potem. Na początek o tym,
co mnie olśniło. Nigdy nie braliśmy pod uwagę pozyskania
pacjentów z części miasta położonej za torami.
Dlaczego?
– Bo ludzie przechodzą przez kładki i tunel, tylko jeśli
54 Farmacja i ja Listpoad 2007
Rozdział 3
po drugiej stronie spadnie samolot albo przyjedzie
cyrk.
– Właśnie. Uznaliśmy, że nie ma po co o nich walczyć.
Nawet nie posyłamy ulotek za tory. Tymczasem jest kilka
powodów, dla których milanowianie uznają za stosowne
przekroczyć magiczną barierę. Mamy przecież
w mieście tylko jeden kościół, dom kultury, stadion, kort
tenisowy, urząd miejski...
– Urząd się nie liczy – wtrąciła Ewa – Idziesz, bo musisz.
– Dopuszczam tylko konstruktywne przerywanie wywodu.
Chodzi mi o to, że błędnie przyjęliśmy nieistnienie
tych pacjentów. To prawda, nie przyjdą specjalnie do
apteki, ale to nie znaczy, że nie pojawią się tu w ogóle.
– Pięknie, Jurek chce, żebyśmy na zapleczu otworzyli
kościół! – ucieszyła się Basia.
Wjeżdżałem do małej miejscowości nad
Narwią, kierując się mapką nabazgraną
przez Michała [...]. Z rozmowy
telefonicznej przeprowadzonej przed
paroma minutami dowiedziałem się,
że Marcin, właściciel działki, pojechał
do pobliskiego Pułtuska po zakupy.
Oznaczało to, że będę sam na sam
z kuzynem mojej tajemniczej damy.
– Nie kościół, tylko ogród.
Zapadła cisza. Nagle mój pomysł wydał mi się już nie
tak rewelacyjny, jak w domu. Mimo to brnąłem dzielnie
dalej:
– Jak wiecie, dawniej pracowałem w Szwecji. Kiedyś przypadkiem
w pobliżu centrum miasta odkryłem ogród.
Ławki pomalowane na żółto, widok na rzekę. Chodziłem
tam, żeby podrywać dziewczyny na melancholijnego
intelektualistę z tomikiem poezji w kieszeni bojówek
oraz jeść prosto z krzaka maliny, agrest, jabłka, porzeczki,
poziomki. Ich smak i zapach pamiętam do dzisiaj.
Na początku skubałem owoce rozglądając się ostrożnie
na boki, bo zdawało mi się, że zaraz przybiegnie właściciel
i mnie przepędzi, albo co gorsza, ktoś z przechodniów