Listopad 2007 - Farmacja i Ja

wezwie policję. Dopiero po kilku wizytach przekonałem
się, że to ogólnodostępne miejsce, prezent miasta dla
mieszkańców i przybyszów.
– Niegłupie. W centrum nie ma gdzie usiąść, ławki pod
dębami okupują hałaśliwe nastolatki. Kto ma więcej
niż 25 lat, obawia się przysiąść. Zauważyliście, ilu ludzi
w słoneczne dni siada wprost na trawniku koło dworca?
– zapytał Piotr.
– Kochanie, nie wiem, czy się zorientowałeś, ale ten
amator poziomek właśnie zasugerował, żebyśmy oddali
do publicznego użytku przydomowy ogród.
– Z ogrodu korzystają dziś głównie psy i czasem Baśka
opala się na hamaku. Modernizacja wcale nie musi być
kosztowna. Myślę, że w urządzeniu pomógłby urząd
miasta, od lat chcą zyskać status miasta-ogrodu podobnie
jak Podkowa Leśna. W tamtym roku rozdawali chętnym
mieszkańcom sadzonki krzewów i kwiatów. Oczywiście
ludzie przychodziliby do naszego ogrodu nie
tylko po to, by wygrzewać się na słońcu i objadać. Zrobilibyśmy
tam zielone centrum zdrowego trybu życia.
Postawili kilka stolików z parasolami...
– Powiesili hamak – rozmarzyła się Basia.
– Nawet pięć. Byłaby woda do picia i...
– Niech go ktoś wyłączy, bo przypomina mi Dolly Parton!
– zakrzyknął Michał. – Powiedziała w wywiadzie,
że jej największym marzeniem jest pomagać obywatelom
trzeciego świata. Chciałaby podróżować, śpiewać piosenki
i czesać biedaków!
– Burza mózgów, pamiętasz? – zapytała Ewa. – Nie krytykuj,
postaraj się odnaleźć w tym wizję. Jureczku, załóżmy,
że się uda, rozstawimy te ławeczki i stoliczki,
będziemy poświęcać resztki wolnego czasu na promowanie
zdrowia, choćby redagowanie gazetki do rozkładania
na żółtych stolikach. Nie pytam, jak zadomowimy
tu ludzi i czemu mieliby wchodzić do apteki, jak
już najedzą się agrestu. Pytam chociażby, jak ich tu ściągniesz
na huczne...
– Chciałam coś powiedzieć – weszła jej w słowo Basia.
– Bo znam Urszulę, tę piosenkarkę. I ona wczoraj zgodziła
się pomóc w promocji apteki.
W gabinecie ucichło.
– Skąd ją znasz? – wyrwało mi się.
– Zapytaj moją mamę – zbyła mnie. – Wcześniej nie
wiedziałam, jak wykorzystać znajomość, ale teraz myślę,
że może zaśpiewałaby kilka piosenek na otwarcie ogrodu?
– Myślisz, że ludzie by przyszli? – zapytał Piotr.
– Jestem pewna! Kojarzycie Edytę Górniak? Moja ciotka,
nauczycielka biologii, do tej pory chwali się, że kupowały
w jednym sklepie parówki: „O, proszę, dziś
berlinki na śniadanie, Edyta też takie lubi”. A widziały
się, lekko licząc, sześć lat temu! Sława to potęga i opium
nawet dla niepokornych umysłów.
Spotkanie dobiegło końca tuż przed północą. Czułem,
że działam na zapasowej baterii, nie potrafię racjonalnie
ocenić żadnego z listy pomysłów. Umówiliśmy się na
PO GODZINACH
powieść
kolejną turę rozmów za tydzień, kiedy już wszystko uleży
się w głowach wraz ze wszystkimi za i przeciw.
Michał był równie zmęczony jak ja. Postanowił spać
u mnie, by rano mieć bliżej do pracy. Wlekliśmy się powoli
do domu.
– Jurek?
– Tak?
– Noszenie tomików poezji w kieszeni bojówek działa?
– Och, proszę cię! Na kobiety działa to samo, co na ciebie.
Lubią, gdy ktoś słucha ich opowieści o zdarzeniach
z dnia i nie ziewa przy tym.
***
Tydzień minął szybciej, niż się spodziewałem. Wjeżdżałem
do małej miejscowości nad Narwią, kierując się
mapką nabazgraną przez Michała, który często bywał
na letnisku zaprzyjaźnionego dentysty. Z rozmowy telefonicznej
przeprowadzonej przed paroma minutami
dowiedziałem się, że Marcin, właściciel działki, pojechał
do pobliskiego Pułtuska po zakupy. Oznaczało to, że
będę sam na sam z kuzynem mojej tajemniczej damy.
Zatrzymałem się według instrukcji pod kasztanem i zapukałem
do domu z rudym dachem. Wielki facet w koszuli
w kratę, przypominający bardziej drwala niż lekarza,
wyszedł mnie przywitać.
– Jurek Zawijski – przedstawiłem się, celowo podkreślając
nazwisko. Ryzykowałem tym wyjście na bufona, ale
tylko w ten sposób mogłem wymusić na nim wypowiedzenie
własnego.
– Jacek Dajerling. Miło cię poznać. Przyjaciele naszych
przyjaciół i tak dalej.
– Dajerling? – zdziwiłem się może nieco nazbyt teatralnie.
– Bardzo rzadkie nazwisko. Znam jedną Dajerling,
chodziliśmy razem do liceum.
– Niemożliwe – rzucił chyba trochę z przekąsem i pomógł
mi wyjąć torby z bagażnika. W jednej miałem świeżo
kupiony sprzęt wędkarski.
– Miała na imię Ola, kumplowaliśmy się – ciągnąłem,
udając niezrażonego.
– Jeśli mówisz o ładnej brunetce i chodziłeś do milanowskiego
liceum na Piasta, to znasz moją kuzynkę.
– Jesteście kuzynami? Świetnie się składa! Zastanawiałem
się, co się u niej dzieje. Jeszcze rok temu mieliśmy dobry
kontakt, dzwoniliśmy często, pisaliśmy maile, ale potem
jakby zapadła się pod ziemię.
– W takim razie nie mówimy o tej samej kobiecie.
– Nie rozumiem.
– Nie mogłeś z nią rozmawiać, Ola nie mówi. Od ponad
czterech lat nie wypowiedziała do nikogo słowa. Zapraszam
do domku, czuj się jak u siebie, czym chata bogata
i tak dalej.
„Ona nie mówi”. O mój Boże. I tak dalej.
(cdn.)
Listopad 2007 Farmacja i ja
55