Dat Letzt - Quickborn. Vereinigung für niederdeutsche Sprache und ...

BRAASCH – Op Literatour
Zirkus, un de Pulster un Küssen sünd ut rosa Sied. Ik goh eenmal üm de
Schees rüm. Op ehr Schild steiht in gollen Bookstaven „Zum Garten
der Trivial-Literatur“. Kloor doch, Literatur as Goorn, in den jedeen spazeren
gahn kann. Worüm nich mal mit Peer un Wagen? Maakt seker
Vergnögen.
De Peer sünd an’t Stampen un Snuven, se wüllt los. Schall ik oder schall
ik nich? To laat. De staatsche Schees suust ahn Gäst an mi vörbi. Nu
man fix. Ehr ik trüchbliev, stieg ik in de leste un segg: „Fohrt Se den
Wagen man achterran!“ Dat seggt man so, weet ik ut de Krimis in’t Fernsehn.
Man dat deit de Kutscher nich. He kann nich blots nich snacken,
he hett schiens ok wat mit de Ohren un will ja woll krüüz un quer mit mi
dörch de Literatur.
Mien Schees is allens annere as püük. Pulster un Küssen passt nich recht
tohoop un de Küssen hebbt Placken, so as harrn sik de Gäst op de
Fohrten Eten un Drinken smecken laten. Maakt nix. De Peer fallt in en
Zuckeldraff un de Utsicht is man eenmal schöön.
Ut de Goorn vun de ›Heimatliteratur‹ höör ik Immensummen un de Vagels
singt. Dörch Feller un Wischen löppt en Beek un op de Wischen
gifft dat Veehtüüg, Schünen un Buernhüüs. Ut en Döör kickt de Buer un
lett witte Wulken ut siene Piep in den Heven stiegen. En Scheper steiht
mang siene Schaap un is an’t Knütten. Sien Hund springt üm em rüm,
wackelt mit den Steert un bellt. To un to schöön, as in’n Billerbook!
Achtern an de Kimm, wo de Heven so bickbeerenblau utsüht, tekent
sik Bargen af. Dat is seker Horborg. Mi warrt richtig warm üm’t Hart.
Man denn höör ik liesen Hollderadija-jadiu-jadiu ... Nee, dat’s nich Horbog,
un dat warrt jümmers luder. Man gau wieder.
In den neegsten Goorn is dat Flach man lütt. ›Poesie‹ steht dor an. De
Planten in den Goorn sünd lütt un fien, kruupt meist tosamen, as wullen
se Schutz bi’nanner söken.Wenig sind an’t Blöhen un blots enkelte hebbt
Frucht ansett. De Peer wüllt glieks de Nüstern in de Planten steken,
man de Kutscher höllt se trüch.
De neegste Goorn liggt ünner grote Bööm so’n beten an de Kant. An
den Jägertuun steiht ›Ñiederdeutsche Literatur‹. Ünner de sturen Eeken
harrn lütte Planten dat nich licht. Man nu blöht dat för dull, nich blots
Wiepeldoorns un Kröder un de olen Sorten, de all in Omas Goorn to
finnen weren. Dortwüschen kummt en Aart Wullgras hooch, dat ik bet
nu noch nich kennt heff. Süht ut as en dicken, witten Teppich, so’n Flo-
4