Dat Letzt - Quickborn. Vereinigung für niederdeutsche Sprache und ...

Mien Schnee – STELLJES
wüür inschneit as bi Karstadt in ’e Ingangshall“ un ook de Dannenboom
wüür herrlich schön inzuckert mit Schnee! Dat seih ut as in düsse
Hollywoodfilme un denn dat Ganze mit rode Kugeln un echte Kerzen:
Oh Tannebaum! De Kinner hebbt sogor freewillig ’n Gedicht opseggt
un sungen! Mit de Geschenke wüür dat düüt Johr denn besünners
praktisch. De bruuken wi bloots ünner den Dannenboom rutkuulen.
Naja, mit Helga ehr Pelz hett dat dütt Johr ook wedder nich klappt.
Man ik heff ehr denn twee Korten för „Hollyday on Ice“ schinkt.
An ’n tweeden Wiehnachtsdag leeg mien Schnee all bald anderthalf
Meter hoch, Sofa un Sessels wüürn al lang verschütt un de Stuuvendisch
wüür ook nich miehr to seihn. Erst bi dat Fondue an ’n Silvesterobend
füng dat ’n beten an to daun, man dat richtige Mallöör keem ja, as
Helga de groode Kumm för de Bowle ut ’n Stuuvenschapp rutholen wull.
Miteens kreeg de Schnee dat Rutschen un so ’n Schneewand, so ’n ennigen
Schneehümpel vun viellicht Tweeföfftig mol söss Meter kreeg
dat Loopen un full üm. ’n richtige Lawine in ’e Stuuv! Klor, dat dorbi
ierstmol allens rümgohn is, de Dannenboom, de Stechpalme, de Fernseher
– allns mit. De Twüschendeek vun uns Mietshuus hett sowat natürlich
ook nich affkunnt. Deelwies is de insackt bi düsse Schneemassen,
un de Schnee is denn ja ook doolrutscht in mien Nober sien Stuuv
rin, de ja direktemang ünner uns wohnt. Man to’n Glück wüür de öber
Neejohr in Öst’rieck – to ’n Skiloopen.
Mit ’e Tied mook ik mi denn ja doch so ’n beten Sorgen, denn dat hüürt
un hüürt noch langen nich op mit dat Schneien. Wi hebbt nu all Anfang
Januar, un dat düürt nich langen un uns Nober is wedder dor. Wenn de
sien Wohnung sütt, denn so dinkt de doch gliecks an ’n Terroranschlag.
Swiegermudder will nächsten Sünndag ook noch to Besöök komen, man
wo schall ik ehr dat nu bipulen mit all mien Schnee? Swiegermudder is
sounso all tämlich vergrellt, dat wi ehr Wiehnachten un Neejohr nich
inlodt hebbt. Man veel slimmer waard dat ja noch, wenn dat nu wirklich
mol anfangen deiht to dauen. Ik bün nu all ’n poor Dage dorbi, ’n
beten Schnee in ’t Klo un in ’e Bodewann vörsichtig to smölten un to
entsorgen. Man wi hebbt in uns Wohnung tomindts 150 Kubikmeter
Schnee. Allns mien Schnee! Un opdauen, dat duurt. De Lüüd vun ’n städtischen
Boohof kann ik ook nich froogen. Wenn de dat hüürt mit mien
Schnee: De dinkt doch, ik bün bekloppt. Schnee un Fröst? So ’n Narrnkrom!
Kiek doch bloots mol noh buten: Vundag hebbt wi föffteihn Grod
un Regen.
9