Flensburg Journal - 226 Juli 2021

Eerdbeertiet
OPSNAPPT
... un allens op Platt!
Nu is de Eerdbeertiet dor – un he freut
sik an’n jeedeen Morgen, wenn he bi den
lütten Stand vörbi kümmt, wo dat de
söten roden Dinger frisch vun’t Feld to
köpen gifft. Wat maakt he nu? He höllt
an un haalt sik so en lütten Pappkorv.
De rüükt so sööt un lecker – um de
Meddagstiet is keeneen mehr dor …
Kloor, de Kollegen hebbt ok mal rinlangt
in de Schaal, de dor so smuck op
den Schrievdisch stünn. Zucker hett
he dor nich ropsmeten, dat schännt
den goden Smack ut. Also, mit dat
Pund Eerdbeer-Vergnögen is he ja nich
wiet kamen.
Denn man gau noch mal los na den
Stand. De junge Verköpersch beduert
– jüst hett se de letzten Körv ünner
de Lüüd bröcht. In en Viddelstünn
bringt de Eerdbeer-Buer Frischplöcktes
vörbi. Wat nu, schall he dor nu op
luern? Worüm denn egentlich nich? De
Sünn schient – un he kann sik ok geern
mal en Ogenblick verpuusten vun sien
Schrievdisch-Arbeit. De löppt nich
weg.
So spazeert he denn en beten hen
un her un spikeleert över düt un dat.
Schöön is dat, dat hett he so lang
nich mehr maakt. He schull mal
mehr rutlopen un kieken, wat
dat frisch vun’n Hoff to
köpen gifft.
De Stand süht lustig ut
– as en Rieseneerdbeer,
de vun binnen holl is.
Un nu süht he, wat dat
sünst noch so to köpen
gifft. Marmelaad, Wien
un Sekt, allens ut – na
kloor doch, Eerdberen.
He överleggt, wat he sien
Kollegen mal een utgeven
schull. Ach ne, geiht nich – Alkohol bi
de Arbeit is streng verbaden. Schaad
egentlich.
He töövt nu, pedd nu al vun een Been
op dat anner. Sien Kollegen denkt
woll, he is en Fuuljack un will vundaag
gor nich mehr an’n Schrievdisch. Wat
Schiet, laat de doch denken, wat se
wöllt. Ümmerhen will he ehr ja ok wat
mitbringen.
Man nu deit sik wat. Dor kümmt doch
würklich so en lütten roden Trecker
üm de Eck rötert. Vörn op de Huuv is
en – na wat woll – ja, en Eerdbeer. Is
al vun wieden to sehn. Wenn dat keen
gode Warv-Aktschoon is! Achtern op
den Hänger staht de Körv in verscheden
Grötten: Een Pund, twee Pund, fief
Pund.
Mit en Wuppdi springt de Buer vun’n
Trecker un laadt den Kraam vörsichtig
af. Middewiel hebbt sik al mehr Lüüd
anstellt. All nehmt se twee, dree Körv
un snackt un vertellt vun Infreren,
Marmelaad maken un so. Wat dösig, is
frisch eten nich veel beter?
Middewiel is he bang, wat he nix mehr
afkriegen warrt, wenn dat so wiedergeiht.
Dat weer natürlich en grote
Malöör – woans schull he denn sien
Kollegen begöschen? Man denn is he an
de Tour un hett Glück: He kriggt noch
twee Körv vun de middelste Grötte
af, also veer Pund. Wenn dat nix is! He
betahlt un kickt gor nich so recht, wo
düer de sünd. Is doch egal, de Tiet mit
de frischen Eerdberen is so kort, dat
will he nu geneten.
As he in’t Büro opdükert, warrt he mit
en grote Hallo begrött. „Wat hest du
denn so lang maakt? Un dien Handy
harrst du ok nich mit!“ Stimmt, dor
sünd nu fief WhatsApp-Narichten un
söven mal hett een versöcht, em antoropen.
Maakt doch nix, he hett sien
Ogenblick Roh genaten.
Un nu verdeelt he de Eerdberen.
Jeedeen vun sien Lüüd kriggt en lütte
Schöttel vull an’n Platz. Man, wat is
dat lecker!
Marianne Ehlers
Illustration: Laura Becker, www.hallobeckerei.de
60 FLENSBURG JOURNAL • 07/2021