View PDF Version - RePub - Erasmus Universiteit Rotterdam

wijzen, die rnogelijk voor rneningeoorn ontwikkcling van beJang zouden kunnen zijn. De
resultaten van deze gecombineerde studie zijn vergeleken met een aantal ken mer ken van de
patienten en hun· tumoren. In overeensternming met de bevindingen van andere
onderzoeksgroepen was verlies van chromosoom 22 de meest voorkornende chromosornale
afwijking. Ook het anaplastiseh ependymoom vertoonde verlies van ehromosoom 22. In 71 %
van de meningeomen werd volledig of gedeeJtelijk verlies van dit ehromosoom geobserveerd.
Statistische analyse toonde een significant verschil tussen het aantal chromosomale
afwijkingen en de gradering van de tumor. Complexe karyogrammen werden vaker gevonden
in tumoren van graad II en Ill. Dit doet vermoeden dat bij de progressie van meningeomen
meerdere genetische gebeurtenissen een rol spelen. De statistisch significante verschillen, die
tussen de variabelen gevonden waren, suggereren dat meningeomen in verschillende
subgroepen onder te verdelen zijn. Convexiteit meningeomen toonden meer verlies van (deJen
van) chromosoom 22, meerdere chromosomale afwijkingen, waren in hoofdzaak van graad
II en III en kwamen vaak bij mannen voor. Meningeomen geJocaliseerd in de basis
daarentegen vertoonden weinig verlies van (delen van) chromosoom 22, weinig andere
chromosomale afwijkingen, waren meestal van graad I en werden vaker bij vrouwen
gevonden.
Chromosoorn-analyse resulteerde in de identificatie van cen tumor, meningeoom 32, met een
gebalaneeerde t(4;22)(pI6;qll). Onze werkhypothese was dat deze transloeatie een
tumorsuppressorgen kapot zou maken en dat het verder in kaart brengen van het translocatie
breukpunt ons zou kunnen helpen bij het isoleren van dit gen. Hiervoor hebben we de
tumorcellen gefuseerd met een hamster-cellijn, waardoor twee hybride cellijnen verkregen
werden, die elk een translocatieproduct bevatten. Dit maakte het mogelijk om met
ehromosoom 22 specilieke merkers de ligging van het breukpunt te bepalen. Ben van deze
merkers bleek het breukpunt te herkennen. Met behulp van genomisehe en eDNA banken
werd het gebied van chromosoom 22, waarin het breukpunt geJegen is, ge'isoleerd en een gen
in ditgebied gejdentifieeerd. Nadere plaatsbepaling van dit gen, door ons MNI genoemd,
toonde aan dat het door de transloeatie kapot gemaakt werd. Verdere karakterisatie van het
gen door middel van sequentie-analyse en vergeJijking met genen-banken hebben geen
aanwijzingen voor zijn mogelijke funetie opgeleverd. Het gen is wei sterk geeonserveerd
gedurende de evolutie. Southern-blot teehnieken zijn vervolgens gebruikt om afwijkingen in
168