Pobierz plik - Grundtvig

zauważyłam, jak po zmianie trasy tramwaju
młoda cudzoziemka nie rozumiała co się dzieje;
podeszłam do niej i wyjaśniłam sytuację, a potem
pomogłam jej znaleźć właściwy tramwaj. Sprawiło
mi to ogromną przyjemność, poczułam się
naprawdę gospodynią w swoim mieście.
Dla mnie – mówi z kolei Maryla (lat 67) – najważniejsza
była możliwość porównania standardów
życia, systemów edukacji czy świadczeń
socjalnych, a co najważniejsze – sposobu, w jaki
traktowani są seniorzy i ich problemy w różnych
krajach. Zdobycie tej wiedzy pozwoliło mi nie tylko
na znalezienie własnego „miejsca w szeregu”
we wspólnej Europie, ale również zobaczenie, co
można i trzeba jeszcze zrobić.
Nie da się też przecenić wpływu, jaki wywiera
współpraca międzynarodowa na jakość życia seniorów,
na ich stosunek do samych siebie i własnego
życia. Dzięki udziałowi w projekcie ośmieliłam
się, nie czuję się już taka wyobcowana – mówi
jedna z uczestniczek. Czuję się młodo, widzę
przed sobą perspektywy, mam ochotę jeszcze coś
zrobić – dodaje druga.
Takie osoby nie będą już zapełniały poczekalni
przychodni lekarskich ani instytucji opieki społecznej.
One potrafią zająć się sobą i dodatkowo pomóc
innym.
Projekt był trudny organizacyjnie, ponieważ
w jego trakcie zmienił się koordynator, dołączali
się nowi partnerzy, a odpadali dotychczasowi.
Ponadto organizacje partnerskie bardzo się
różniły, słuchacze mieli inne doświadczenia. Ale
może właśnie dlatego te trzy lata wspólnej pracy
stały się dla nas fantastyczną szkołą; nie tylko
zarządzania projektami międzynarodowymi, ale
również działania w bardzo zróżnicowanej grupie.
Była to szkoła dialogu i kompromisu. Nauczyliśmy
się bardzo wiele o krajach partnerskich i wspólnej
Europie, ale przede wszystkim o nas samych.
Program pozwolił zarówno nauczycielom
i działaczom, jak i słuchaczom-seniorom, na
osobisty rozwój i wypracowanie nowych postaw,
które śmiało można nazwać w pełni europejskimi.
Realizowanie działań międzynarodowych połączone
z szeroką promocją projektu zwiększyły
prestiż i wiarygodność naszej organizacji w środowisku
lokalnym. Zaczęły się nami bardziej interesować
władze lokalne oraz media, ponieważ
zawsze mieliśmy coś ciekawego do opowiedzenia.
To do nas przysyłano polskich i zagranicznych
gości interesujących się edukacją seniorów. Umieliśmy
z nimi rozmawiać i, co ważniejsze, mieliśmy
się czym pochwalić.
W przypadku działań nowych, pionierskich –
a bez wątpienia kursy komputerowe dla seniorów
jeszcze kilka lat temu były za takie uważane –
niezwykle istotne jest pokazanie społeczności lokalnej,
że ten „szalony pomysł” (jak jeszcze w 2003
roku myślano o naszych działaniach) nie jest jednak
taki szalony, że za granicą „robią to już od
dawna”. To bardzo pomaga w uzyskaniu szerszej
akceptacji, a co za tym idzie – większego zapału
i skuteczności w innowacyjnych formach działań.
Pamiętam, jak podczas jednej z konferencji
Grundtviga skarżyłam się koleżance z Niemiec, że
w żaden sposób nie możemy zainteresować biznesu
naszą działalnością, a ona odpowiedziała:
(...) cierpliwości, poczekaj, u nas było tak samo,
a teraz nie mamy z tym problemu, to tylko kwestia
czasu. To dodaje otuchy i sprawia, że pomimo
trudności i przeszkód nie ustajemy w wysiłkach.
Współpraca międzynarodowa zwiększyła również
atrakcyjność naszej organizacji dla samych
seniorów. Wzrosła liczba osób korzystających
z naszych zajęć. Do zespołu projektowego dołączali
nowi seniorzy, którzy, widząc radość i zapał
17